Tablica upamiętniająca mjr Michała Issajewicza w Warszawie
Tablica upamiętniająca mjr Michała Issajewicza, żołnierza harcerskiego bataliony AK "Parasol", uczestnika akcji na gen. Kutscherę ("Kata Warszawy"), więźnia niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof, wieloletniego mieszkańca domu przy ul. Mianowskiego 24.
Michał Issajewicz ps. Miś (ur. 18 sierpnia 1921 w Baranowiczach, zm. 4 marca 2012 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, więzień obozu koncentracyjnego Stutthof w czasie II wojny światowej.
Życiorys
W 1940 r. zaprzysiężony jako żołnierz Związku Walki Zbrojnej, został w czerwcu tr. aresztowany przez NKWD i był przez rok więziony w Baranowiczach. Uwolniony w końcu czerwca 1941 r., po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, był następnie deportowany przez Niemców na roboty przymusowe do Królewca.
W 1943 r. znalazł się w Warszawie, gdzie nawiązał kontakty z podziemiem. W styczniu 1944 został członkiem oddziału „Agat”, który wkrótce zmienił nazwę na „Pegaz”, a następnie batalionu „Parasol”. Uczestniczył w udanym zamachu na Franza Kutscherę – dowódcę SS i policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa, dokonanym 1 lutego 1944 w w Alejach Ujazdowskich w Warszawie.
W czasie akcji Issajewicz był kierowcą wozu Adler-Triumph-Junior i trzecim wykonawcą wyroku. Zajechał drogę samochodowi z Kutscherą, zmuszając go do zatrzymania i umożliwiając ostrzelanie go przez kolegów – Bronisława Pietraszewicza „Lota” i Zdzisława Poradzkiego „Kruszynkę”. Sam oddał także strzał w kierunku dowódcy SS, doznając jednocześnie niegroźnego postrzału w głowę. Za udział w akcji rozkazem nr 267/BP Komendanta Głównego Armii Krajowej z dnia 25 marca 1944 został odznaczony Krzyżem Walecznych. Później otrzymał także Order Virtuti Militari.
Aresztowany w kilka tygodni później przez Niemców i osadzony w więzieniu na Pawiaku, nie został jednak rozpoznany jako uczestnik zamachu na Kutscherę. 24 maja 1944 r. wywieziono go do KL Stutthof wraz z pierwszym transportem 859 więźniów z Warszawy (otrzymał nr obozowy 36127). W obozie koncentracyjnym kontynuował działalność konspiracyjną, brał udział w przygotowaniach do powstania, prowadzonych przez akowców i jeńców sowieckich i ostatecznie zaniechanych (większość więźniów zginęłaby w czasie walk).
Po wojnie działał w środowisku byłych żołnierzy „Parasola” przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (w latach 1974–1979 był członkiem Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD) oraz jako wychowawca w Szczepie 208 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych im. Batalionu „Parasol”. W maju 1947 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958.
Mieszkał na warszawskiej Ochocie, przy ul. Mianowskiego 24. W 2014 z inicjatywy mieszkańców domu odsłonięto tam tablicę pamiątkową.
Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany 12 marca 2012 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D18 kolumbarium prawe A-3-5).
Źródło: wikipedia.pl
