Zamek Podoliniec
Zamek znajdował się w środkowej części miasteczka, w bezpośrednim sąsiedztwie klasztoru pijarów.
Do dzisiaj zachowały się:
- przebudowany główny budynek przy głównej ulicy (obecnie urząd miejski) z przylegającymi do niego fragmentami murów obronnych,
- fragmenty murów obronnych i baszta obronna przy ul. Basztowej w północnej części Podolińca w bezpośrednim sąsiedztwie klasztoru.
Samochód można swobodnie zaparkować albo w centrum Podolińca albo w rejonie klasztoru, gdzie znajduje się obszerny parking przy fragmencie starych murów miejskich.
W XIV w. Podoliniec uzyskał status wolnego miasta królewskiego z prawem targowym i prawem składu, co sprzyjało rozwojowi miasta i szybkiemu bogaceniu się jego mieszkańców. W 1382 r. ukończono budowę murów miejskich z dwiema bramami: górną i dolną. W murach znajdowało się kilka małych, półokrągłych, otwartych baszt, otaczała je fosa zasilana z Popradu. W 1409 r. kanclerz Zygmunta Luksemburczyka, Imre z Perina (jego potomkowie przyjęli nazwisko Perenyi) dostał królewskie pozwolenie na budowę zamku w Podolińcu. Niewielki, kamienny zamek stanął bardzo szybko, w kilkadziesiąt lat później miasto i zamek z powodzeniem odparły atak husytów. W 1412 r. Podoliniec wraz z kilkunastoma innymi miejscowościami północnego Spiszą wszedł w skład zastawu spiskiego i przez 360 lat należał do Polski. Według badań mury obronne zamku miały kształt trapezu, w ich wnętrzu stał duży budynek mieszkalny, do wewnętrznej strony murów dobudowano później kilka innych, mniejszych budynków.
W latach 90. XVI w. zamek by) remontowany z polecenia starosty spiskiego Sebastiana Lubomirskiego. Nie byt rozbudowywany i z czasem stracił militarne znaczenie. W 1642 r. syn Sebastiana, Stanisław, założył w bezpośrednim sąsiedztwie zamku klasztor pijarów istniejący do dziś. Początkowo zakonnicy zajmowali nawet niektóre pomieszczenia zamku, który stał jeszcze w całości w 1765 r. Później część jego murów obronnych została rozebrana.
Główny budynek zamkowy został przebudowany w końcu XVI lub w XVII w. i przybrał wygląd niewielkiego pałacu. Według opisu z 1765 r. na parterze mieściły się piwnice i spiżarnie, pierwsze piętro było zajmowane przez zarządcę, na drugim znajdowało się pięć pokoi. Trzecie piętro miało trzy pomieszczenia oraz dużą salę reprezentacyjną, było jednak w złym stanie i groziło zawaleniem. Prawdopodobnie było to przyczyną jego rozebrania. Obecnie budynek mieści urząd miejski i w niczym nie przypomina zamku obronnego.
Spośród zewnętrznych murów obronnych zachowały się jedynie dwa odcinki po obu stronach głównego budynku wraz z półokrągłą basztą. Pozostałe budowle zostały rozebrane w XIX w., na ich miejscu pojawiły się inne budynki.
Źródło:
- Wasilewski A., Zamki i zamczyska Słowacji. Przewodnik, Wyd. Rewasz 2008
