Klasztor ss. miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Gdyni 

Historia organizacji ochrony zdrowia w Gdyni w okresie II Rzeczypospolitej związana była z przybyciem w 1910 r. do wsi Gdynia misjonarek ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia pod wezwaniem św. Wincentego a Paulo, które roztoczyły opiekę nad biednymi i chorymi. Cenną zasługą sióstr, było urządzenie na poddaszu swojego domku kaplicy w której przypominały mieszkańcom Gdyni tradycyjne polskie pieśni i modlitwy. Z czasem kaplica na poddaszu stała się pierwszą gdyńską świątynią, w której odprawiano msze św. i słuchano kazań wygłaszanych w języku polskim.

Po odzyskaniu niepodległości Szarytki zaktywizowały swoją działalność. Powołały pierwszą gdyńską ochronkę, a z początkiem 1927 r. po wybudowaniu znanego gdynianom klasztorku z kaplicą uruchomiły w nim 3 pomieszczenia na ambulatorium.

W latach 1927-28 wspierając się kredytami bankowymi siostry postawiły przy placu Kaszubskim 3 - piętrowy budynek, który stał się pierwszym gdyńskim szpitalem, a w 1934 r w obejściu szpitala otworzyły nowy 2- piętrowy pawilon z przeznaczeniem na oddział położniczo - ginekologiczny. W 1936 r. przełożona sióstr s. F. Berek zainicjowała budowę nowego, wielospecjalistycznego, nowoczesnego szpitala św. Wincentego a Paulo.

Fotografia z Kroniki sióstr Miłosierdzia przedstawia Kongres Eucharystyczn 1939 r.Już w 1938 r. szpital gotów był na przyjęcie pacjentów. We wrześniu 1939 r. był przykładem ofiarności i doskonałej organizacji, stając się jedynym ratunkiem dla mieszkańców Gdyni i setek rannych żołnierzy. Pełna godności postawa wobec najeźdźcy wzbudzały powszechny szacunek. W dniu 4 listopada całe mienie sióstr zostało skonfiskowane, a 13 listopada niemiecka administracja nakazała Szarytkom opuszczenie szpitala. W swojej kronice s. Berek zapisała: „W sierpniu (1939) upłynęło 29 lat jak siostry osiedliły się w Gdyni. Objęły wówczas w 1910 roku mały domek wraz z oborą i stodołą. Opuszczając Gdynię pozostawiają dom szeroko rozbudowany, razem pięć domów z pięknym 5-cio piętrowym gmachem szpitalnym na czele... I to wszystko brutalna ręka najeźdźcy zabrała w ciągu kilku dni i te naszą chlubę, piękną Gdynię ...Czy Bóg okaże nam swe miłosierdzie i zwróci nam to, cośmy niespodziewanie utraciły?"(...)

Siostry Szarytki wyrzucone ze swojego szpitala przywdziały cywilne ubiory i rozjechały się do rodzin, część z nich pracowała w szpitalach i domach opiekuńczych. Pozostałe zamieszkały w rodzinnych domach oddając się pracy charytatywnej.
Wśród 8 Sióstr Miłosierdzia więzionych w obozie zagłady w Oświęcimiu była także gdyńska siostra Jadwiga Brzózka pracująca w szpitalu św. Wincentego od 1929r. Aresztowana 28 lipca 1941 r. zginęła 6 marca 1943 r. w obozie zagłady w Oświęcimiu, oddając dobrowolnie swoje życie za s. ekonomkę Wybicką. W 1944 r. kilka z sióstr brało udział w Powstaniu Warszawskim, między innymi s. Witkowska, kierowniczka szwalni Szpitala św. Wincentego. Poszukiwana przez Gestapo s. Berek ukrywała się przez całą okupację w Częstochowie.

W połowie kwietnia 1945 r. siostry zaczęły powracać do szpitala. Siostra F. Berek wraca na swoje stanowisko przełożonej sióstr i nie bacząc na nowych właścicieli obsadza oddziały siostrami zakonnymi. Wkrótce nastąpiło wywłaszczenie sióstr z nieruchomości stanowiącej ich własność. Ostateczne uregulowanie kwestii własności Sióstr nastąpiło dopiero na początku lat 90, na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego. Zgromadzenie Sióstr oddało nieruchomość w bezpłatne użytkowanie Szpitalowi Miejskiemu im. J. Brudzińskiego do 4 listopada 2023 roku.

Obecnie w klasztorku zamieszkuje 6 sióstr i jak to było przed stu laty udzielają pomocy bezdomnym i głodnym. 

Źródło: gdynia.pl