Kaplica Obnażenia Pana Jezusa

Kalwaria została ufundowana w 1700 przez Jerzego Adama Gaszyna (de Gaschin). Budowę rozpoczęto 27 maja 1700 według projektu Domenico Signo. Architekt wzorował się na układzie istniejącej już Kalwarii Zebrzydowskiej. Pierwszy etap budowy zakończono 24 lipca 1709. Powstały wówczas 33 kaplice. Pierwsze nabożeństwo kalwaryjskie odprawiono 14 września 1764. W 1764 r. Klemens XIII udzielił odpust pielgrzymom do świętoannskiej kalwarii.

19 sierpnia 1784 sanktuarium odwiedził król pruski Fryderyk Wilhelm II. W 1810 król pruski wydał dekret sekularyzacyjny, na podstawie którego majątek klasztoru przejęły władze świeckie. W 1832 dobra klasztorne wraz z kalwarią przekazane zostały biskupom wrocławskim. Franciszkanie powrócili do konwentu 13 sierpnia 1859. W 1866 poświęcono Kaplicę III Upadku Pana Jezusa. Franciszkanie musieli drugi raz opuścić klasztor w dobie Kulturkampfu za rządów Ottona von Bismarcka w lipcu 1875. Gdy nastawienie władz berlińskich do Kościoła katolickiego zelżało, franciszkanie znowu pojawili się na Górze Świętej Anny w 1887. W 1889 wybudowano tzw. Plac Rajski, w latach 1912–1914 Grotę Lourdzką. W 1929 rozpoczęto budowę domu pielgrzyma, w 1938 przejętego przez władze Trzeciej Rzeszy. W czasie II wojny światowej zakonnicy ponownie musieli opuścić klasztor i kalwarię. Powrócili po przejściu linii frontu w 1945. W 1980 kościołowi św. Anny z 1490 nadano tytuł bazyliki mniejszej. W czerwcu 1983 kalwarię odwiedził papież Jan Paweł II. Wraz z pątnikami odprawione wówczas zostały nieszpory.

Źródło: wikipedia.pl