Roztoczański Park Narodowy

Roztoczański Park Narodowy – park narodowy położony w południowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, w województwie lubelskim. Został utworzony 10 maja 1974. Dyrekcja parku ma swoją siedzibę w Pałacu Plenipotenta w Zwierzyńcu. Symbolem parku jest konik polski.

Geografia
Roztoczański Park Narodowy położony jest w południowo-wschodniej części Polski, w województwie lubelskim, obejmując najcenniejsze przyrodniczo obszary Roztocza. Aktualna jego powierzchnia wynosi 8483 ha, z czego lasy zajmują 8102 ha (95,5%). Ochroną ścisłą objęto 1029 ha (12,1%). Otulina parku zajmuje 38 095,87 ha.

Park obejmuje część Roztocza Środkowego, które tworzą głównie skały górnokredowe. W jego strefie krawędziowej występują utwory trzeciorzędowe, a w dolinach piaski czwartorzędowe. Wysokość na terenie parku wynosi najwyżej 350 m n.p.m.

Konik polski
W Roztoczańskim Parku Narodowym istnieje hodowla koników polskich. Zainicjował ją w 1982 prof. dr hab. Mirosław Kownacki. Koniki mogą biegać po specjalnym wyznaczonym terenie przeznaczonym na ten cel, który ma obecnie powierzchnię 180 ha. Zwierzęta żyją tam bez ingerencji człowieka, dokarmiane są tylko w czasie zimy.

Flora
Najbardziej zalesiony park narodowy w Polsce, grunty leśne pokrywają 95,5% powierzchni parku. Roztocze to obszar graniczny gromadnego występowania ważnych gatunków drzew lasów zachodnioeuropejskich – jodły, buku, jaworu, lipy szerokolistnej, świerku i cisu. W parku wyróżniono około 20 zespołów leśnych, z których do najważniejszych należą wyżynny jodłowy bór mieszany (nieco mniej niż ⅓ powierzchni parku) i żyzna buczyna karpacka. Często występuje także zespół acidofilnej buczyny niżowej, pokrywa wraz z dwoma wymienionymi zespołami około 45% powierzchni parku.

Na najżyźniejszych glebach parku rosną grądy, które prócz buków tworzą dęby, graby, wiązy i klony zwyczajne i jawory oraz lipy. W północnej części parku, na ciepłych glebach wapiennych, występują świetliste dąbrowy z domieszką sosen i grabów. W pokrytych lasem dolinach o piaszczystym podłożu, w różnej odległości od rzeki Wieprz, obecne są różne typy borów sosnowych i mieszanych. Na terenach silnie nawodnionych występują łęgi, olsy i torfowiska wysokie, na których zachowały się relikty glacjalne i subarktyczne, jak brzoza niska, zimoziół północny i turzyca strunowa. Wśród flory parku występują rośliny typowe dla południowo-wschodniej Polski reprezentują m.in. zawilec wielkokwiatowy, pluskwica europejska, miodunka miękkowłosa, driakiew żółta. W wyniku wpływów klimatu atlantyckiego rosną tu również rosiczka pośrednia, przygiełka brunatna i sit sztywny. Roślinność górską reprezentują tojad dzióbaty, żywiec gruczołowaty, czosnek siatkowaty i lepiężnik biały. Flora naczyniowa parku to około 750 gatunków, podstawę stanowią gatunki nizinne. Do roślin chronionych, występujących w Roztoczańskim Parku Narodowym, należy obuwik pospolity.

Fauna
Szczególnie bogate w gatunki są w parku ślimaki, krocionogi, pajęczaki i owady. Występują rzadcy przedstawiciele szarańczaków, mrówek, pluskwiaków oraz chrząszczy (w parku ponad 2000 gatunków) z rodziny biegaczowatych i kózkowatych. Wśród gadów występuje żółw błotny i padalec zwyczajny w odmianie turkusowej.

Z ponad 190 gatunków ptaków w parku 130 regularnie gniazduje w jego obrębie. Są to m.in. (kolejność niesystematyczna) orlik krzykliwy, trzmielojad, kobuz, muchołówka białoszyja i muchołówka mała, głuszec, jarząbek, bocian czarny, dzięcioł białogrzbiety i dzięcioł zielonosiwy, pliszka górska, a także czyż zwyczajny i gołąb siniak.

Ośrodki dydaktyczne i muzealne
W ramach Roztoczańskiego Parku Narodowego funkcjonują dwa obiekty, w których prowadzona jest działalność edukacyjna i popularyzatorska:

• Ośrodek Edukacyjno-Muzealny w Zwierzyńcu,
• Izba Leśna we Floriance.

Źródło: wikipedia.pl