Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszęcinie
A/577 z 04.06.1998
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która należy do dekanatu Woźniki położonego na terenie diecezji gliwickiej.
Monumentalna neogotycka świątynia powstała na początku XX w. jako pierwszy kościół parafialny w Koszęcinie. Jej projektantem i budowniczym był słynny wówczas autor projektów wielu śląskich kościołów – Ludwik Schneider.
Świątynia ma układ bazylikowy, podłużny, trójnawowy i została wzniesiona na rzucie krzyża łacińskiego. Prezbiterium jest zakończone pięcioboczną absydą, zaś nawy boczne są niższe i krótsze. Na osi głównej kościoła znajduje się wieża z baniastym wielobocznym hełmem, a od wschodu wieżyczka, która w dolnej części ma kształt rotundy.
Wewnątrz świątyni na uwagę zasługuje ołtarz główny z obrazem pędzla G. Scholtza przedstawiającym Serce Pana Jezusa ufundowany przez księcia Karola zu Hohenlohe-Ingenfingen, w którym znajdują się relikwie św. Gerona i św. Socierona oraz ołtarz poświęcony św. Józefowi i ołtarz Matki Boskiej. Ołtarz główny wraz z ołtarzami bocznymi tworzy w układzie horyzontalnym Świętą Rodzinę.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Pomimo posiadania od dawien dawna kościoła pw. św. Trójcy oraz kaplicy zamkowej, w Koszęcinie nie było parafii. Wszystkie wioski, dwory i przysiółki podporządkowane były przez stulecia jednej z najstarszych i największych na Śląsku parafii w Sadowie, która istniała już w XIII w., a której kościołem był stojący do dnia dzisiejszego, zbudowany z głazów polnych w 1331 r. kościół pw. św. Józefa. Przed reformacją świątynia nosiła wezwanie Wszystkich Świętych, a w czasie reformacji władali nią kaznodzieje protestanccy. Dawne życie parafialne powiązane było ze sferą społeczno-oświatową, a nawet gospodarczą wszystkich 32 wiosek, które do 1869 r. – kiedy to Koszęcin utworzył własną parafię – należały do rozciągającej się na 220 km² sadowskiej parafii. Po poświęceniu przez biskupa wrocławskiego w 1647 r. wybudowanej wcześniej kaplicy zamkowej, Koszęcin stał się filią sadowskiej parafii, a w II poł. XIX w. kuracją. Od tego czasu obecni tu byli – czasem z kilkuletnimi przerwami – kapelani zamkowi, którym podlegały także dwie świątynie drewnianej architektury sakralnej: kościół pw. św. Trójcy w Koszęcinie i kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Bruśku.
W 1868 r. Koszęcin otrzymał kuraturę, a w następnym, 1869 r. istniało tu już pełne życie parafialne. W latach 1898–1899 wzniesiono w Koszęcinie plebanię. Pierwszym proboszczem Koszęcina był spoczywający na tutejszym cmentarzu ks. Karol Diettrich. W latach 1907–1908 przy wydatnej pomocy finansowej i materialnej księcia Karola Gottfryda zu Hohenlohe-Ingenfingen wybudowano w Koszęcinie duży murowany, neogotycki kościół poświęcając go Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Budowali tę świątynię wspólnie mieszkańcy wszystkich wiosek należących do parafii i protestancki książę. Została ona uroczyście poświęcona 15 października 1908 r. Tutaj została wówczas przeniesiona parafia zamkowa, do której przyłączono Strzebiń, Prądy, Brusiek, Drutarnię, Piłkę i Pustą Kuźnicę. Konsekracji kościoła dokonał biskup wrocławski w dniu 15 czerwca 1916 r. Po II wojnie światowej w okolicznych miejscowościach erygowano nowe parafie, wyłączając je z parafii koszęcińskiej. 10 grudnia 1977 r., dekretem ks. biskupa Herberta Bednorza, erygowano również parafię Świętej Trójcy w Koszęcinie.
Źródło: peuk.fiiz.pl
