Stellung b1 - Punkt oporu "Przymiłowice" - Ringstand 58c
Bunkier R-58C (Bauform 201). Pierwsze oznaczenie katalogowe brzmiało R-58c i R-58d. Po zmianie numeracji otrzymał on nazwę Bauform 201. Jest to mały, bardzo nowoczesny, dwuizbowy, żelbetowy, polowy bunkier bojowy. Załoga obiektu liczyła w zależności od potrzeb i wyposażenia od 2 do 3 ludzi. Bunkier przeznaczony został dla następującego uzbrojenia:
- karabinu maszynowego,
- lekkiego granatnika typu le. Gr. W. 36,
- lampy sygnałowej,
- obiekt obserwacyjny lub łącznościowy.
Większość obiektów budowano w klasie odporności „D”, tj. ściany zewnętrzne o grubości 40 cm.
Poniżej kilka podstawowych parametrów technicznych charakteryzujący ten obiekt:
- ilość betonu: 11,5-12 m3 klasy B-20,
- ilość stali zbrojeniowej: 750-800 kg,
- wymiary zewnętrzne: szerokość - 2,35 m, długość - 3,70 m i wysokość - 2,75 m,
- ilość pomieszczeń: 2 (tj. izba bojowa i magazynek),
- wymiary wewnętrznych pomieszczeń: ośmioboczna izba bojowa o średnicy 140 cm lub 150 cm i wysokości (1,55 m + 0,25 m) oraz magazynek o długości 1,55 m, szerokości 1,40 m i wysokości 1,90 m,
- średnica otworu bojowego w stropie: 80 cm,
- załoga: 2/3 ludzi.
Wyróżnia się dwa podobne do siebie typy obiektów, tj. R-58c i R-58d. Różnica polega jednie na tym, iż w tym pierwszym izba bojowa posiada kształt ośmiokąta, a w drugim jest okrągła. Ponadto stosowano również wersje wzmocnione. Charakteryzowały się one pogrubieniem ścian zewnętrznych z 40 cm do nawet 80 cm. Wtedy też odpowiednio wzrastały wymiary zewnętrzne obiektu i ilość zużytego do jego budowy materiału.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Pośpiesznie budowane w 1944 roku fortyfikacje, w skład których wchodziły polowe, liniowe pozycje obrony stałej, miały za zadanie powstrzymywać kolejne uderzenia Armii Czerwonej. Nazwano je „łamaczami fal”. W ich skład wchodziła również pozycja fortyfikacji polowych oznaczonych jako „b-1 Stellung”. Charakteryzowała się ona zastosowaniem standardowych, typowych, betonowych, polowych obiektów fortyfikacyjnych. Zastosowano praktycznie pięć różnych typów obiektów, w tym trzy lekkie („Kochbunkier”, R-58c i R-67) oraz dwa ciężkie (R-668 i R-701).
Punkt oporu "Przymiłowice" to największy punkt oporu linii „b-1 Stellung” na terenie województwa śląskiego, liczący kilkadziesiąt obiektów. Składa się on z dwóch niezależnych części: północno-zachodniej i południowo-wschodniej. Obie części położone są na dwóch sąsiadujących ze sobą wzgórzach, przedzielonych utwardzoną drogą. W części północno-zachodniej obiekty są bardzo zaśmiecone, natomiast w części południowo-wschodniej, mniej. Są natomiast częściowo zasypane materiałem leśnym. Godnym polecenia jest zwiedzanie części południowo-wschodniej. Tutaj obiekty stałe są bardzo czytelne. Do dnia dzisiejszego zachowała się też cała podstawowa sieć okopów strzeleckich, łącznikowych i dobiegowych oraz polowych stanowisk ogniowych. Niestety, podobnie jak w/w opisanych punktach, brak jest całkowitego zainteresowania mieszkańców i władz samorządowych. Zadaniem taktycznym punktu oporu była obrona drogi bitej z Jędrzejowa przez Szczekociny do Częstochowy oraz linii kolejowej z Koniecpola do Częstochowy. Obecnie jest to droga nr 46, a linia kolejowa jest już nieczynna. Ciekawym epizodem jest fakt ukrywania się w tych obiektach, już po zakończeniu wojny, małego oddziału NSZ oraz walk prowadzonych przez ten pododdział z siłami UB.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
- Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014