Rynek w Słomnikach

Nazwa Słomniki pochodzi prawdopodobnie od szłomiarzy (zwanych w średniowieczu szłomnikami), którzy wyrabiali szłomy, czyli hełmy dla drużyny królewskiej.

Pierwsze wzmianki historyczne o Słomnikach jako osadzie myśliwskiej i stacji kupieckiej pochodzą z 1287. Jako miasto królewskie zostały założone za panowania króla Kazimierza III Wielkiego na prawie średzkim przed 1358 rokiem. Z tego okresu pochodzi, zachowany do tej pory, układ architektoniczny rynku na planie kwadratu o powierzchni 1,75 ha.

Położenie przy trakcie solnym z Wieliczki i Bochni do Wielkopolski stworzyło możliwość szybkiego rozwoju miasta, co było najbardziej zauważalne w XV i XVI wieku.

W 1554 powstał pierwszy formalny zbór kalwiński.

W swoich dziejach miasto było kilkakrotnie niszczone przez najazdy tatarskie, a potem szwedzkie (1655–1660). (Według przekazów ustnych pod słomnickim rynkiem znajdują się lochy, które służyły ochronie mieszkańców przed najazdami. Jest to jedna z teorii tłumacząca zapadanie się płyty rynku.)

Podczas insurekcji kościuszkowskiej miasto było świadkiem wielu ważnych wydarzeń. Po bitwie pod Racławicami Słomniki były miejscem zgrupowania wojsk polskich. Dnia 5 kwietnia 1794 generał Tadeusz Kościuszko zredagował w nich raport o bitwie pod Racławicami, wydał odezwę „Narodzie (...) chciej być wolnym i niepodległym” i po raz pierwszy przywdział sukmanę, strój wyróżniającej się w bitwie formacji. 6 kwietnia na słomnickim rynku Józef Zajączek i Antoni Madaliński zostali awansowani do stopnia generała.

Po III rozbiorze Polski Słomniki znalazły się w zaborze austriackim, później od 1809 w Księstwie Warszawskim, a następnie od 1815 w Królestwie Polskim (Kongresowym).

Podczas powstania styczniowego okolice Słomnik były miejscem walk partyzanckich.

Słomniki utraciły prawa miejskie po upadku powstania w 1870. Odzyskały je w 1917.

W okresie międzywojennym wieloletnim burmistrzem miasta był Józef Kmita, który tę funkcję pełnił także we wrześniu 1939.

Po wybuchu II wojny światowej Słomniki zostały zajęte przez wojska niemieckie i znalazły się na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Na terenie miasta i okolic działał ruch oporu. Okupanci skierowali do pracy przymusowej miejscowych Żydów, następnie dopuścili się wymordowania na miejscu kilkuset z nich i deportacji pozostałych do obozu zagłady w Bełżcu i innych miejsc eksterminacji i niewolniczej pracy. Między Słomnikami a Proszowicami nastąpił zrzut oficerów łącznikowych polskiego państwa podziemnego wykonany przez samolot 138. dywizjonu RAF.

Ofiarami zbrodni katyńskiej w 1940 było dwóch oficerów Wojska Polskiego urodzonych w Słomnikach: por. lekarz Ziemisław Kański (ur. 1906) i ppor. Władysław Domagalski (ur. 1906) i dwóch urodzonych w Słomnikach policjantów: starszy posterunkowy Stanisław Snakowski (ur. 1899) i posterunkowy Józef Barański (ur. 1908).

15 stycznia 1945 do miasta wkroczyły oddziały Armii Czerwonej, kończąc okres okupacji hitlerowskiej.

W latach 1975–1998 miasto należało do woj. krakowskiego.

Źródło: wikipedia.pl