Obelisk pamięci Inki (Danuty Siedzikówny) w Sopocie
Obelisk poświęcony Danucie Siedzikównie ps. "Inka", odsłonięty 12 lutego 2002 r., znajduje się w pobliżu pomnika żołnierzy Armii Krajowej.
Napis na tablicy: "Pamięci Danuty Siedzikówny „Inki”, sanitariuszki 5 Wileńskiej Brygady AK mjr Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” rozstrzelanej w 18 roku życia z wyroku komunistycznego sądu 28 VIII 1946 r. w Gdańsku. Mieszkańcy Sopotu. Instytut Pamięci Narodowej. Podkomendni „Majora Łupaszki”.
Bohaterska sanitariuszka „Inka” urodziła się w patriotycznej rodzinie, na skraju Puszczy Białowieskiej.
Ojciec Danki w młodości (w 1913 r.) został zesłany na Sybir za działalność niepodległościową. Po powrocie ożenił się z Eugenią z Tymińskich i został leśniczym w Olchowie koło Narewki. Wywieziony w 1940 roku drugi raz na Sybir, w 1941 wstąpił do armii Andersa, umarł na żołnierskim szlaku w Teheranie w 1943. Matka Danki należała do siatki terenowej AK. Po ciężkim śledztwie prowadzonym przez gestapo rozstrzelano ją we wrześniu 1943 roku.
Pod wrażeniem śmierci matki 15-letnia Danka i jej starsza siostra Wiesia wstąpiły do Armii Krajowej. Skończyły tam kurs sanitariuszek. W październiku 1944 roku Danka zaczęła pracę w nadleśnictwie Narewka, jednocześnie należąc do siatki AK kierowanej przez leśniczego Stanisława Wołoncieja. Aresztowana wraz z pracownikami nadleśnictwa, w czasie konwoju uwolniona przez grupę „Konusa”, trafiła do Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielorza, walczącej z NKWD, UB, KBW i z sowieckimi konfidentami najpierw na Podlasiu, później na Pomorzu.
Aresztowano ją w lipcu 1946 roku w Gdańsku, gdzie pojechała po zaopatrzenie dla oddziału. 3 sierpnia Wojskowy Sąd Rejonowy skazał ją na śmierć. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski (o którą wystąpił obrońca z urzędu), choć miał córkę w tym samym wieku i tego lata odpoczywał z nią w Sopocie. W przesłanym grypsie z więzienia „Inka” napisała: „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”.
Źródło: sopot.pl
