Kościół pw. św. Barbary w Strumieniu
179/60 z 02.03.1960; A-354/78 z 17.08.1978
Kościół pw. św. Barbary jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, należącej do dekanatu Strumień diecezji bielsko-żywieckiej, która została erygowana w 1454 r. Poświęcenia świątyni dokonał w grudniu 1790 r. komisarz biskupi i dziekan cieszyński, ks. Alojzy Loehn. W XX w. kościół był wielokrotnie odnawiany, również z uwagi na zniszczenia wojenne, jakim uległ podczas bombardowań i ostrzału Strumienia przez Rosjan i wycofujące się wojska niemieckie.
W latach 1996–2001 przeprowadzono w nim kompleksowe prace konserwatorskie, których celem było przywrócenie dawnego blasku najstarszym i najcenniejszym przedmiotom sztuki sakralnej znajdującym się we wnętrzu świątyni, przede wszystkim drewnianym ołtarzom i późnobarokowym obrazom. W 2003 r. dokonano odnowienia wnętrza kościoła, przez malowanie ścian, nowej polichromii sufitowej oraz odnowiono witraże znajdujące się w prezbiterium.
W 2009 r. kościół pw. św. Barbary został dekretem biskupa diecezji bielsko-żywieckiej ustanowiony pierwszym na Śląsku Sanktuarium św. Barbary. Dla miasteczka i parafii była to ogromna nobilitacja. Otworzyła się bowiem przed Strumieniem szansa na rozwój ruchu pielgrzymkowego, zwłaszcza górników, którym patronuje św. Barbara. Na Śląsku kościoły poświęcone św. Barbarze znajdują się głównie w ośrodkach przykopalnianych, m.in. Czechowicach-Dziedzicach, Rudzie Śląskiej, Katowicach Giszowcu czy Chorzowie. Wrocław i Kraków mają najstarszą tradycję związaną ze św. Barbarą, jednak nie otrzymały dotąd rangi sanktuarium.
Strumień jest wyjątkiem ze względu na stale rozwijający się kult św. Barbary. W herbie miasteczka od 1482 r. widnieje postać św. Barbary. Tutejszy kościół pw. św. Barbary należy do najstarszych na Śląsku parafii pod tym wezwaniem, a kult świętej trwał nieprzerwanie nawet podczas reformacji. W parafii znajdują się jedne z nielicznych w Polsce relikwie św. Barbary oraz słynący łaskami obraz. W Strumieniu od 1985 r. w każdy czwartek odbywają się nabożeństwa poświęcone patronce górników, a przy parafii działa od 19 lat bractwo św. Barbary, które wykonuje prace na rzecz parafii i wspiera inicjatywy duszpasterskie.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Obecny kościół stoi w miejscu kościoła pierwotnego, który został zbudowany w latach 1495–1498 wraz ze szkołą i plebanią. W latach 1595–1625 świątynia przeszła w ręce luterańskie. W 1566 r. drewniany kościół został prawdopodobne strawiony przez pożar, jaki dotknął miasto, a następnie odbudowany przez budowniczego Jana Bulowskiego. W 1792 r. zburzono starą świątynię św. Barbary wraz z wieżą. Wówczas już trwały prace nad budową nowego kościoła pw. św. Barbary.
W 1876 r. przy kościele powstała placówka Zgromadzenia Sióstr Szkolnych de Notre Dame. Początkowo w mieście pracowały tylko dwie siostry, które prowadziły kurs robót ręcznych dla dziewcząt. W 1879 r. powstał dom zakonny położony naprzeciwko kościoła parafialnego. Siostry otworzyły w nim szkołę powszechną i ochronkę. Następne dwa domy powstały w latach 1884 i 1906. Mieściła się w nich Szkoła Powszechna i Szkoła Wydziałowa oraz Szkoła Gospodarcza, ochronka dla dzieci i internat dla dziewcząt, które otworzono ponownie w 1920 r. po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Pod koniec II wojny światowej w domu zgromadzenia mieścił się szpital polowy oraz siedziba sztabu armii rosyjskiej. W latach 50. XX w. władze komunistyczne zabroniły siostrom wykonywania prac dydaktycznych. Od 1955 r. siostry prowadzą Dom Pomocy Społecznej dla dzieci niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo.
Źródło: peuk.fiiz.pl
