Ratusz w Ustroniu
Liczący ponad 100 lat budynek ustrońskiego ratusza stanowi ponownie jego wielką ozdobę. Odnowiony z okazji 700-lecia miasteczka uroczyście obchodzonego w 2005 r. wygląda dokładnie tak, jak w momencie gdy go wybudowano. A miało to miejsce pod koniec XIX w. Projektantem obiektu był Munster.
Niestety ratusz został w latach 60. XX w. zniszczony przez pożar, a po nim przebudowany, przez co zatracił swój pierwotny kształt i zabytkowy charakter. Dobudowano do niego wówczas piętro, zmieniono wygląd elewacji i dachu. Dzisiaj jednak ponownie stanowi atrakcję miasta. Zgodnie bowiem z zamiarem Zofii Perlegi, autorki projektu modernizacji, ratuszowi przywrócono wygląd sprzed stu lat. W ramach prowadzonych prac odnowiona została elewacja, dzięki czemu obiekt ma obecnie piękne pastelowe kolory, a także przebudowano dach, który obecnie jest spadzisty, przez co budynek stał się jakby wyższy. Zwieńcza go wieża z drewnianych elementów, które pokryte są miedzianą blachą. Wieżę ozdabia zaś pasujący do całości stylowy zegar.
Wzorem dawnych budowniczych, podczas remontu ratusza, w kopule jego wieży schowano „akt dla przyszłych pokoleń”, w którym są informacje o historii miasta, remoncie ratusza i o tym, jak świętowano jubileusz 700-lecia Ustronia. Na akcie tym podpisali się radni, urzędnicy, burmistrz oraz mieszkańcy. Za sto, a może więcej lat, przy okazji kolejnego remontu obiektu, będzie on stanowił ważne źródło informacji na temat przeszłości miasta, tak jak dzisiaj odnajdowane podczas remontów dokumenty schowane w kopułach ratuszowych wież.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Ustroń to jedna z najstarszych osad ziemi cieszyńskiej, jako że pierwsze o nim wzmianki pochodzą już z 1305 r. Początkowo był wsią książęcą należącą do Śląskich Piastów, od poł. XVII w. znajdował się już we władaniu dynastii Habsburgów.
Do lat 70. XVIII w. Ustroń był osadą typowo pastersko-rolniczą. Po odkryciu złóż rud żelaza i otwarciu w 1772 r. huty „Klemens” jej profil zmienił się na przemysłowy, jako że stała się znaczącym ośrodkiem hutnictwa żelaza i przemysłu maszynowego. W osadzie uruchomiono wówczas nie tylko hutę, ale również kuźnię, odlewnię oraz walcownię. Jednak budowa hut w pobliskim Trzyńcu, który obecnie znajduje się na terenie Czech, spowodowała powolny upadek przemysłu. Ustrońskie zakłady zaczęto likwidować. Pozostała jedynie kuźnia „Ustroń”, która funkcjonuje notabene do dnia dzisiejszego.
Rozwój hutnictwa w Ustroniu ściśle wiąże się z jego dzisiejszym charakterem uzdrowiskowym. Kiedy hutnicy zauważyli, że kąpiele w wodzie ogrzanej płynnym żużlem wielkopiecowym łagodzą dolegliwości reumatyczne, na polecenie arcyksięcia Alberta w 1804 r. wybudowano tutaj specjalną łaźnię. Skuteczność gorących wód została bowiem potwierdzona badaniami lekarskimi. Dodatkowo, w XIX w. w okolicach Ustronia odkryte zostały pokłady borowiny i źródła wód żelazistych. To wszystko spowodowało, iż w 1901 r. powstał Zakład Kąpieli Borowinowych, w którym zaczęto przeprowadzać zabiegi lecznicze.
Przełom wieków to okres wielkich zmian w Ustroniu. Z nimi również związane było wybudowanie budynku ratusza, które świadczyło o rosnącej zamożności i znaczeniu osady. W latach 20. i 30. ubiegłego wieku nastąpiły kolejne zmiany na lepsze – uregulowano wówczas brzegi Wisły, wieś została zelektryfikowana, powstały korty tenisowe, do użytku oddano basen kąpielowy. Zadbano również o parki i ścieżki spacerowe.
Ustroń prawa miejskie otrzymał jednak dopiero po II wojnie światowej, w 1956 r. W jedenaście lat później natomiast miasto uzyskało status uzdrowiska. Wkrótce też powstał ośrodek wypoczynkowy w dolinie Jaszowca, ośrodek leczniczo-rehabilitacyjny na Zawodziu, wybudowano liczne sanatoria i domy uzdrowiskowe.
Źródło: peuk.fiiz.pl
