Cmentarz greckokatolicki w Zagórzu
Cmentarz swoimi początkami sięga XIX w. i jest jedynym zachowanym, zarazem najmłodszym jeśli chodzi o datowanie cmentarzem greckokatolickim na terenie miasta Zagórza. Trochę starszy, nie zachowany, znajduje się w otoczeniu istniejącej do dnia dzisiejszego cerkwi zagórskiej położonej w centrum miasta. Założenie i posadowienie drugiego cmentarza na obrzeżach dawnej wsi Zagórz było skutkiem zastosowania się do Dekretu Nadwornego Cesarza Józefa II, wydanego w Wiedniu 23.08.1784 r., który nakazywał proboszczom przeniesienie cmentarzy poza osiedla. Według tradycji do 1828 r. (wzmianka z 1608 r.) po drugiej stronie Ostawy pierwotnie istniała drewniana cerkiew z cmentarzem na miejscu zwanym cwyntaryska. Zatem na terenie miejscowości znajdziemy pozostałości trzech cmentarzy parafii obrządku wschodniego. Według dostępnych greckokatolickich ksiąg parafialnych (Archiwum Państwowe w Sanoku, zesp. 493/0) cerkwi w Zagórzu w latach 1871-1898 na istniejącym do dzisiaj cmentarzu (przy obecnej ul. Wolności) pogrzebano 240 osób. Liczba ta daje wyobrażenie wyglądu tego cmentarza zupełnie różnego od obecnego, z dużą ilością miejsc grobowych, zapełniających całą wolną przestrzeń w jego granicach. Do dzisiaj zachowane nagrobki należą do Wincenty Kalużniackiej - małżonki proboszcza Teofila Kalużniackiego, pochowanego co tym samym grobowcu, Karoliny z Bocheńskich Zambasowicz oraz Mirosława Zambasowicza, Jerzego Kiszki i Władysława Kiszki. Ponadto na terenie cmentarza znajdują się jeszcze dwa nagrobki kamienne bez czytelnej inskrypcji z powodu stopnia zniszczenia kamienia. Pomimo braku większej ilości nagrobków i grobów teren ten nadal pozostaje prawnie, fizycznie oraz religijnie cmentarzem i powinien być otaczany należnym szacunkiem i troską.
Pierwsze udokumentowane wzmianki o miejscowości Zagórz pochodzą z 1412 r. Wówczas to występuje pod nazwą Sagorsze, należy do powiatu Sanok i województwa ruskiego (1434-1772), wchodzącego w skład Korony Królestwa Polskiego (1386-1569) oraz Rzeczypospolitej Obojga Narodów (1569-1795). Wcześniejsze, dawne czasy tego terenu to przynależność do tzw. Grodów CzerwiefisIdch w latach 90. X w. zdobytych na krótki czas przez państwo czeskie, a utraconych na rzecz Rusi Kijowskiej w 981 r. Następnie ziemie te zostały podbite - również nie na długo - przez Bolesława Chrobrego (1018-1030) i ostatecznie włączone w skład Rusi Halicko-Włodzimierskiej
Źródło: Tablice informacyjne.
