Plac Ratuszowy w Bielsku-Białej
Plac Ratuszowy jest zbliżony kształtem do prostokąta o długości około 180 m na osi północ-południe. Szerokość placu wynosi w najszerszej północnej części – 60 m, w części środkowej – 30 m, natomiast w części południowej – 50 m. Od północy plac ograniczony jest ulicą Stojałowskiego. Jego przedłużeniem w kierunku północnym jest ulica Ratuszowa łącząca go z placem Wojska Polskiego, czyli rynkiem dawnej Białej. Na południu plac przechodzi w parking ciągnący się wzdłuż rzeki Białej i ulicy Dmowskiego. Na zachodzie jego kontynuacją jest park miejski o powierzchni 9 800 m², zwany niekiedy parkiem koło ratusza lub ratuszowym. Od południowego zachodu plac ogranicza rzeka Biała, wzdłuż której od ratusza do mostu na ulicy Stojałowskiego biegnie bulwar.
Plac Ratuszowy z położoną na drugim brzegu ulicą Bohaterów Warszawy łączy pieszy mostek, za którym siedzibę ma ośrodek kultury włoskiej Centro Italiano di Cultura oraz Przedstawicielstwo Republiki Włoskiej w Bielsku-Białej.
Dominującą budowlą placu Ratuszowego jest położony w zachodniej części gmach ratusza, w którym siedzibę ma Urząd Miasta. Jest on jednym z najokazalszych gmachów publicznych Bielska-Białej. Został wzniesiony pod koniec XIX w. w stylu neorenesansowym. Autorem jego projektu architektonicznego był Emanuel Rost, który inspirował się Pałacem Sprawiedliwości w Wiedniu. Gmach posiada trzy kondygnacje i charakterystyczną kwadratową wieżę ratuszową z loggią widokową, nakrytą wielobocznym hełmem z galeryjką i iglicą. Warto tutaj dodać, iż wznoszenie wież ratuszowych miało charakter symboliczny, oznaczało bowiem suwerenność samorządu miejskiego i równość jego statusu z kościołami i zamkami. Fasada budynku udekorowana jest medalionami i wizerunkami pszczół, symbolizującymi pracowitość i zapobiegliwość. Obiekt posiada trzy kondygnacje. Nad wejściem we wnęce znajduje się wizerunek bogini pokoju Eirene z rogiem obfitości w ręku i małym Plutosem, symbolem bogactwa. Wzniesienie tutaj ratusza było wynikiem dynamicznego rozwoju Bielska w XIX w. Wówczas to dotychczasowy plac Świński zmienił się w plac Ratuszowy. Z biegiem czasu stał się on reprezentacyjnym miejscem dla całego miasta, również po połączeniu Bielska i Białej w 1951 r. Jego ostatnia rewitalizacja miała miejsce w latach 90. Ubiegłego stulecia.
Poza ratuszem na placu Ratuszowym znajdują się: Miejskie Centrum Informacji, banki i kilka biur oraz firm.
Obecnie plac stanowi przede wszystkim płatny parking. Pomiędzy gmachem ratusza a rzeką urządzono niewielki skwer.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia leżącego u stóp Beskidu Śląskiego Bielska sięga czasów wielkiej akcji osadniczej prowadzonej przez książąt śląskich w II poł. XIII w. Położenie nad graniczną rzeką Białą, która od 1457 r. stanowiła granicę państwową pomiędzy Polską i Czechami, miało decydujący wpływ zarówno na historię Bielska, jak i historię położonej po przeciwległym brzegu rzeki – Białej, która zaczęła się wyodrębniać od 1564 r. z Lipnika jako rosnąca w siłę osada tkaczy. Początek bujnego rozwoju tych okolic datuje się na XVI w., wówczas bowiem zaczęło się tutaj rozwijać rzemiosło. Rozwój miasta w kolejnych wiekach to zasługa Promnitzów, Schaffgotschów, Sunneghów i Sułkowskich – kolejnych właścicieli miasta. Dzięki ich działaniom, na przełomie XVII/XVIII w. Bielsko i Biała stały się najważniejszymi ośrodkami rzemieślniczymi Śląska Cieszyńskiego. Wiek XIX oznaczał dalszy dynamiczny rozwój Bielska, zmieniało się więc oblicze miasta. Jednym z tego przejawów było wybudowanie nowego ratusza pod koniec XIX w., dzięki któremu dotychczasowy plac Świński zmienił się w plac Ratuszowy. Z biegiem czasu stał się on reprezentacyjnym miejscem dla całego miasta, również po połączeniu Bielska i Białej w 1951 r. Jego ostatnia rewitalizacja miała miejsce w latach 90. Ubiegłego stulecia.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Ciekawa jest ewolucja nazwy placu Ratuszowego. Przed wzniesieniem tutaj ratusza pod koniec XIX w. był to plac Świński, z uwagi na fakt, iż odbywał się na nim targ bydlęcy. Kolejną nazwą był plac Straży Ogniowej, jako że od 1891 r. znajdował się tam zaprojektowany i wybudowany przez firmę Karola Korna budynek straży pożarnej. Następna nazwa, plac Ratuszowy, przetrwała do zakończenia II wojny światowej, po której zmieniono ją na plac Bohaterów Stalingradu. Do obecnej nazwy powrócono w 1990 r.
