Bazylika pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dąbrowie Górniczej
Bazylika pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa jest kościołem parafialnym rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu dąbrowskiego – Najświętszego Serca Pana Jezusa należącego do diecezji sosnowieckiej, a która powstała w 1911 r. poprzez jej wydzielenie z parafii w Gołonogu.
Kościół został zbudowany w dwóch etapach. W pierwszym w latach 1900–1903 powstała obszerna murowana kaplica, którą przez kolejnych siedem lat – aż do 1910 r. – rozbudowano do rozmiarów dzisiejszej bazyliki. Dawna kaplica to współcześnie główna nawa kościoła. Cała bazylika jest obiektem murowanym zbudowanym z cegły. Reprezentująca popularny wówczas styl neogotycki świątynia wzniesiona została wg projektu Józefa Pomian-Pomianowskiego, który zaprojektował również znajdującą się w centrum Dąbrowy Górniczej bazylikę pw. Matki Boskiej Anielskiej. Kościół jest trzynawowy. Wg planów powinien posiadać trzy wieże, nie zostały one jednak nigdy wybudowane.
Od 2008 r. kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa jest bazyliką.
Na placu przykościelnym znajduje się pomnik Papieża Jana Pawła II, poświęcony 16 października 2005 r. Przed kościołem stoi natomiast Pomnik Wdzięczności „Poległym Bohaterom Czerwonej Armii”.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Strzemieszycach Wielkich rozpoczyna się 10 lutego 1911 r., kiedy to została ona erygowana dekretem biskupa kieleckiego ks. Augustyna Łosińskiego, który w całości wydzielił ją z parafii Gołonóg. Początkowo parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Strzemieszycach Wielkich należała do największych na terenie całego Zagłębia Dąbrowskiego. Z czasem jednak wyodrębniono z niej nowe wspólnoty, w tym: Porąbkę, Ostrowy Górnicze oraz Strzemieszyce Małe.
Pierwszym kościołem parafialnym stała się wzniesiona w latach 1900–1903 staraniem ks. Tadeusza Konarskiego – proboszcza parafii Gołonóg – duża kaplica na placu ofiarowanym przez p. Mojchę. Bardzo szybko, bo już w 1903 r. zaczęto przebudowywać ją na dużą świątynię farną. W 1910 r., dzięki ks. Konarskiemu oraz mieszkańcom parafii, zwłaszcza górników i kolejarzy, monumentalny kościół został ukończony.
Dalsze prace przy upiększaniu świątyni prowadzili księża; ks. Józef Zalewski, ks. Franciszek Staszkiewicz, ks. Mieczysław Rogójski, ks. Stanisław Grzesiak. W 1904 r. wzniesiono drewnianą plebanię, którą zastąpiła wybudowana w 1952 r. murowana plebania.
Konsekracja kościoła miała miejsce dopiero 20 września 1959 r. dzięki staraniom ks. dr Stanisława Parasa. Dokonał jej ks. biskup Zdzisław Goliński konsekrując jednocześnie stały murowany ołtarz i balustrady.
W latach 1964–1965 udało się ogrodzić cały teren przykościelny, łącznie z plebanią. W 1968 r. zakupiono 60 dębowych ławek. W latach 1971–1972 firma Truszczyńskich wybudowała dla świątyni nowe 50-głosowe organy. W 1975 r. urządzono instalację grzewczą na ropę, wyremontowano również dach plebanii i zakupiono cztery dębowe konfesjonały.
19 i 20 kwietnia 1980 r. miało miejsce nawiedzenie parafii przez kopię obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej.
W kolejnych latach 1981–1982 dokonano modernizacji świątyni. Wykonano wówczas marmurowe posadzki w prezbiterium i kaplicach, marmurowe stopnie, ołtarz, tabernakulum, dębowy krzyż z Chrystusem Zwycięskim, ambonę, chrzcielnicę, dębowe ławki, ołtarzyki z figurkami Serca Jezusa i św. Józefa, marmurowy postument pod figurę Niepokalanej oraz stacje drogi krzyżowej. Wykonano nowe oświetlenie, w jasnych kolorach odmalowano całe wnętrze podkreślając przepiękną architekturę.
Źródło: peuk.fiiz.pl
