Las miejski w Giżycku
Las Miejski – kompleks leśny o powierzchni 317,98 ha położony w Gajewie na północny wschód od Giżycka. Pokrywa obszar zróżnicowany geomorfologicznie. Ciągłość ekologiczna Lasu Miejskeigo sięga czasów, kiedy tereny te porastała Puszcza Galindzka. Cechuje się dużymi walorami przyrodniczymi. Charakteryzuje się obecnością większości siedlisk Natura 2000 i niespotykanym ukształtowaniem terenu (ponad 130 wzniesień i pagórków oraz ponad 100 zagłębień, dolinek i niecek bezodpływowych). Siedliska przyrodnicze Natura 2000 takie jak grądy, łęgi, borealne świerczyny bagienne i sosnowy bór bagienny, są bardzo zbliżone swoją strukturą i rozmieszczeniem do tych rosnących w Puszczy Boreckiej. Las Miejski ze względu na bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu, która w toku dziejów utrudniała prowadzenie gospodarki rolnej, został zachowany jako enklawa leśna wśród terenów rolniczych. W ostatnim czasie, Nadleśnictwo Giżycko przystąpiło do intensywnych rębni w najstarszych siedliskach grądowych oraz świerczynach powstałych po sztucznych nasadzeniach niemal 100 lat temu.
Jeszcze w latach pięćdziesiątych było to często odwiedzane miejsce przez liczne rzesze mieszkańców miasta. W następnych latach rekreacyjna, południowa część lasu, zaniedbywana i bez gospodarza ulegała stopniowemu niszczeniu. Musiało minąć pięćdziesiąt lat by Las Miejski ponownie mógł odzyskać swoje pierwotne znaczenie dla miasta. Inicjatywą Nadleśnictwa i przy wsparciu finansowym Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Olsztynie, Fundacji Ochrony Wielkich Jezior Mazurskich w Giżycku, Gminy Giżycko, Starostwa Powiatowego oraz Burmistrza Miasta udało się przeprowadzić prace mające na celu zrekonstruowanie nieistniejących już a zachowanych tylko na archiwalnych zdjęciach obiektów.
W 2000 roku zrekonstruowano altanę przy stawie oraz wybudowano pomost (2001), a w ramach prac związanych z regulacją stosunków wodnych odbudowano groble i mnichy, oznaczono dwie ścieżki edukacyjno-przyrodnicze wzdłuż których jest 30 tablic informacyjnych, 20 ławeczek i 4 wiaty. Wyznaczono parking, kosze i miejsce na ognisko, którego ramiona wskazują cztery kierunki świata. Udostępnienie Lasu Miejskiego nie ma charakteru komercyjnego i masowego. Celem Nadleśnictwa jest by stał się ogólnodostępny i pełnił taką samą rolę jak niegdyś – aby mieszkańcy mieli gdzie spędzić wolny czas. Wiele osób udaje się na spacery, biegi, organizowane są ogniska, grille.
Źródło: wikipedia.pl
Las Miejski został nadany mieszkańcom miasta wraz z prawami miejskimi w 1612 roku. W tamtych czasach prawie każde miasto otrzymywało w pobliżu swoich posiadłości las na własne potrzeby, głównie celem pozyskiwania drewna na opał i budowania domostw oraz innych zabudowań. Wielkość nadanego lasu oceniano na 4 łany tj. około 67 ha. Rozciągał się on między miastem, drogą do Świder a Spytkowem i Sulimami. Władze miejskie zatrudniły leśniczego który zajmował się gospodarką leśną. Do pomocy miał strażników i wartowników. W zamian za służbę otrzymywali za darmo drewno na opał; dopiero w połowie XIX wieku zamieniono to na rekompensatę pieniężną. Kompleks ten nazwano Dębowym Lasem (Eichenwald), zaś w 1858 roku rada miasta przyjęła obecną nazwę – Las Miejski (Kammereiwald). Lasem gospodarowano racjonalnie. Czasem jednak zdarzały się nieprzewidywalne zdarzenia jak np. w styczniu 1818 roku, kiedy silny wiatr zrujnował według przekazów 3/4 lasu. Utrzymanie lasu kosztowało w sumie budżet miasta wiele wysiłku (wpływy na ogół nie równoważyły wydatków poniesionych na jego utrzymanie), a przy tym miasto posiadało jeszcze 14 łanów (tj. ok. 235 ha) koło wsi Jeziorowskie w Puszczy Boreckiej. Ostatecznie pod koniec XIX wieku zdecydowano więc o sprzedaży wszystkich terenów leśnych miejscowemu nadleśnictwu. Ważne przemiany w wyglądzie Lasu Miejskiego nastąpiły właśnie u schyłku XIX wieku, kiedy opracowano plany jego zagospodarowania. Wiązało się to z gwałtownym rozwojem ruchu turystycznego i możliwością udostępnienia uroków lasu i okolic rzeszom turystów. W 1891 roku zbudowano na wzgórzu Wilhelma (dziś Imionecka Góra, po lewej stronie szosy do Węgorzewa) wieżę widokową wysoką na 20 metrów. W tym samym roku Towarzystwo na Rzecz Upiększania Miasta zbudowało promenadę do Lasu Miejskiego oraz liczne oznakowane trasy spacerowe.
Wieża widokowa została wysadzona w powietrze przez wojska niemieckie jeszcze w początkach pierwszej wojny światowej (1914), aby zlikwidować dogodny dla Rosjan punkt obserwacyjny. Po I wojnie światowej postawiono natomiast naprzeciw strzelnicy,po drugiej stronie największego stawu karpiowego pomnik poświęcony poległym żołnierzom niemieckim z 82 Królewskiego Pułku Artylerii Polowej. Pomnik przedstawiał na wysokim prostopadłościennym cokole dwóch przykucniętych artylerzystów. Autorem jego był artysta z Pieniężna – Georg Fugh.
Źródło: wikipedia.pl
