Kościół pw. św. Józefa Robotnika w Katowicach
Początków Józefowca należy dopatrywać się w pierwszej połowie XIX wieku i szukać go należy na ziemiach podarowanych przeorowi i braciom klasztoru Bożogrobców w Miechowie w 1257 roku przez księcia Władysława opolskiego. Wtedy to, w 1821 roku ks. Józef Beder (dziekan bytomski, inspektor szkolny oraz proboszcz chorzowski w latach 1817-1855) zwrócił się do Franciszka Józefa, księcia Hohenlohe z prośbą o sprzedaż terenów w pobliżu Bytkowa. W 1826 roku założył osadę nazwaną od jego imienia Józefowcem (Józefatem). Licząca 145 osób (30 chałup i oberża) wieś należała wraz z sąsiednim Dębem do parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym, odległej o prawie milę. W 1845 r. liczba mieszkańców zwiększyła się do 312, 1865 - 598. W 1873 mieszkało w niej już 1000 osób. Wreszcie 28 lutego 1875 roku w niedzielę, ks. Markiefka z Bogucic poświęcił nowy kościółek w Dębie. Był on dziełem biskupa wrocławskiego Heinricha Foerstera, który osobiście podarował na jego budowę 15 tys. marek. Nabożeństwa odprawiali tam duchowni z Chorzowa.
Nowa parafia
Tymczasem ludność Dębu i Józefowca wraz z Bederowcem, hutą Agnieszki i hutą Baildona wzrosła do blisko 6500 osób. Łącznie parafia w Chorzowie liczyła blisko 10 tys. osób. 18 sierpnia 1894 roku biskup wrocławski Georg Kopp wydał dekret informujący o ustanowieniu parafii Świętych Męczenników Jana i Pawła w Dębie oraz przydzielił ją do dekanatu mysłowickiego. Miały do niej należeć również kolonie: Agnieszki, Huta Baildon, Bederowiec, Józefowiec. Pierwszym proboszczem nowej parafii (i duszpasterzem dla mieszkańców Józefowca) został mianowany ks. Maksymilian Krocker. Wybudował w Dębie nowy kościół i plebanię. Dopiero w 1899 r. przybył do Dębu wikary, ks. Brunon Zachold. W latach 1911-1914 parafią administrował ks. Franciszek Janik. Po nim proboszczem mianowano ks. Oskara Schuberta. Przybył do Dębu z Ziemięcic (powiat gliwicki). Starania mieszkańców Józefowca o utworzenie w ich osadzie odrębnej parafii ukoronowane zostały zgodą na budowę, uzyskaną od ks. Schuberta, który był wtedy proboszczem liczącej już 15 tys. mieszkańców parafii w Dębie.
Kościół w Józefowcu i duszpasterstwo
Tymczasowy kościół został poświęcony 27 maja 1920 roku przez ks. Józefa Kubisa, proboszcza z Załęża i dziekana mysłowickiego. Świątynia powstała z dawnych baraków według projektu architekta i budowniczego Gustawa Kuczki z Katowic. Nadzór nad budowa sprawował architekt Karol Korthals z Dębu. Początkowo nabożeństwa odprawiali księża delegowani z parafii w Dębie: Oskar Schubert, Stanisław Hytrek, Michał Rossol i Wilhelm Schampera. 30 grudnia 1920 r. ks. Stanisław Hytrek został ustanowiony dekretem Kurii Biskupiej we Wrocławiu pierwszym kuratusem na Józefowcu. Nowa kuracja liczyła 7 600 wiernych. W osadzie zamieszkał on dopiero 1 kwietnia 1922 r. Po nim stanowisko kuratusa objęli kolejno księża Ludwik Czardybon (od 2 lipca 1922 ) i Paweł Michatz (od 25 października 1922 r.) – dotychczasowy starszy wikary przy parafii św. Szczepana w Bogucicach, który już 28 lipca 1923 roku poświęcił i oddał do użytku nowy cmentarz parafialny.
Kuracja w Józefowcu została podniesiona do rangi parafii 1 sierpnia 1925 roku, a jej duszpasterz – ks. Dr Paweł Michatz otrzymał 1 września 1925 r. dekret proboszczowski. Budowę świątyni rozpoczął na wiosnę 1936 roku; kamień węgielny poświęcił biskup Teofil Bromboszcz dnia 6 października 1935 roku; benedykcji dokonał kanonik Józef Kubis 12 listopada 1939 r. Kościół w stylu barokowym, z schronem przeciwgazowym w podziemiach, zaprojektowany został przez architekta Jana Kapołkę, budową kierował Karol Przybyła. Ks. Michatz odegrał wielką rolę w życiu mieszkańców Józefowca. Okazał się sprawiedliwym kapłanem i obrońcą ludu. W czasie wojny pisał podania do władz okupacyjnych, przechowywał mienie. Z tego powodu był też często wzywany przez gestapo. Umarł na probostwie 15 maja 1945 r. Został pochowany w grobie obok kaplicy na cmentarzu parafialnym. Rządy w parafii objął po nim ks. Józef Miczka. Z jego inicjatywy artysta Marchwitz wymalował kościół. 19 listopada 1946 r. dekret na administratora Józefowca otrzymał ks. Maksymilian Kret. Po rocznych rządach w parafii 24 listopada 1947 r. bp Stanisław Adamski mianował administratorem parafii ks. Józefa Stokowego. Znany był jako doskonały kaznodzieja i cięty w słowie adwersarz w dyskusji. Zmarł 25 lutego 1969 r. Na następcę ks. Stokowego biskup Herbert Bednorz wyznaczył ks. Bogusława Ochwała, który pracował w parafii blisko trzydzieści lat (1969-1994), wybudował przy kościele probostwo i dom katechetyczny, zmodernizował oświetlenie i założył w kościele centralne ogrzewanie oraz zgodnie z ówczesnymi tendencjami, zmienił styl wnętrza świątyni. Po złożeniu rezygnacji z urzędu proboszcza, wyjechał do pracy przy kościele filialnym Maria Einsiedel w Gernsheim nad Renem (Niemcy), gdzie trzy lata później zmarł na zawał serca, został pochowany na józefowskim cmentarzu. Następcą ks. Ochwała został ks. Andrzej Maślanka. Rozpoczął gruntowny remont kościoła. W 1997 r. wyjechał do pracy misyjnej na Alaskę - do parafii przy kościele pw. św. Józefa w Nome, diecezja Fairbanks, USA. Obecnie proboszczem jest ks. Zenon Drożdż.
Źródlo: wikipedia.pl
