Budynek krematorium w dawnym obozie w Sławięcicach

Na skraju Sławięcic zakładano wiele obozów jenieckich dla obcych robotników sprowadzanych do pracy w pobliskim przemyśle. W 1942 roku utworzono w pobliżu stacji kolejowej filię obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Powstała ona w związku z budową zakładów paliw syntetycznych w Blachowni - stąd też wzięła się jej niemiecka nazwa – Blechhammer. Baraki obozowe budowało 350 Żydów sprowadzonych z obozu na Górze świętej Anny. Obóz zasilały transporty Żydów głównie z Górnego Śląska. W krótkim okresie czasu ich liczebność wzrosła do kilku tysięcy. We wszystkich sławięcickich obozach przebywało około 25 tysięcy osób.

Największym problemem było zaopatrzenie jeńców. Głód doskwierał im tak bardzo, że urządzali wypady do okolicznych domostw w celu zdobycia jakiegoś pożywienia. W 1944 roku na 13 tysięcy mieszkańców Sławięcic i okolic przypadała liczba ponad 30 tysięcy jeńców. Obozy należały do zakładów „Hydrierwerke A.G. Blechhammer”. Do zmniejszenia skali zatrudnienia jeńców w zakładach przemysłowych przyczynili się alianci, którzy dzięki swym nalotom bombowym skutecznie utrudniali normalną produkcję przemysłową.

Obóz od południa sąsiadował z bocznicą kolejową. Po przeciwnej, północnej stronie, wybudowano baraki dla strażników SS. Cały teren otoczony był wysokim murem. Wewnątrz znajdowały drewniane baraki mieszkalne i szpitalne, budynki sanitarne, warsztaty oraz magazyny. Łącznie zginęło tam około 4 tysiące przedstawicieli 16 narodowości - między innymi Polacy, Żydzi, Węgrzy, Francuzi, Jugosłowianie, Beldzy i Rosjanie. 21 stycznia 1945 roku Niemcy rozpoczęli ewakuację podobozu Blechhammer, zmuszając jeńców do trzynastodniowego marszu w głąb Rzeszy, w kierunku Buchenwaldu. 28 stycznia 1945 roku podobóz został wyzwolony, a nieliczna, pozostała w Sławięcicach grupa najciężej chorych więźniów trafiła do tutejszego szpitala.

Źródło: citywalk.info