Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Kopienicy-Łubiu
349/60 z 07.03.1960
Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Kopienicy-Łubiu jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu pyskowickiego należącego do diecezji gliwickiej.
Świątynia o cechach późnobarokowych jest przebudowanym kościołem późnogotyckim pochodzącym z XVI w. Obiekt jest murowany z cegły, otynkowany, wzniesiony na planie prostokąta, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Od strony frontowej znajduje się czworoboczna wieża zwieńczona barokowym hełmem na sygnaturkę. Na murze kościoła widnieje pamiątkowa tablica z 1710 r., poświęcona właścicielowi wsi i budowniczemu świątyni, Mikołajowi Otysławowi z Kopienicy. Nad bocznym wejściem, od strony południowej, znajduje się zaś kamień z mocno uszkodzonym napisem „JOACHIMUS MYSZKOWSKI (lub MUSZKOW) (...) PAROCHUS KOPEN. ANNO D. 1613”. Najcenniejszym zabytkiem w świątyni jest ocalały ze wszystkich pożarów obraz przedstawiający Maryję ze swoimi rodzicami – św. Anną i św. Joachimem. W kościele znajdowała się niegdyś również zabytkowa, gotycka, XV-wieczna monstrancja, którą obecnie zobaczyć można w Muzeum Diecezjalnym w Opolu.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Kopienice są po raz pierwszy wzmiankowane w Liber Beneficiorum (Księdze Uposażeń) w 1305 r. Informacje na temat tutejszej parafii, pierwotnie pod wezwaniem św. Piotra i Pawła pojawiły się w 1337 r., gdy proboszczem był Mikołaj. Można więc przypuszczać, iż kopienicka parafia została założona jeszcze w XIII w. Od XVII w., a dokładnie 1687 r., poświecona jest ona Narodzeniu Najświętszej Maryi Panny.
O pierwszej świątyni praktycznie nic nie wiadomo. Można jedynie domniemywać, iż była ona drewniana i uległa zniszczeniu w wyniku pożaru lub jakiegoś innego tragicznego zdarzenia. Obecny kościół został wzniesiony na jej miejscu prawdopodobnie w XVI w. On także uległ uszkodzeniu, na początku XVIII w. w wyniku pożaru, i został odbudowany w latach 1730–1739 przez Mikołaja Otysława z Kopienicy. Po tej odbudowie świątynia została konsekrowana. W czasie wojny, w 1943 r. Niemcy zrabowali trzy zabytkowe spiżowe dzwony, następne zawisły tu dopiero w 1958 r., po poświęceniu ich przez ks. biskupa Franciszka Jopa. Pożar z początku XVIII w. nie był ostatnim w historii tego kościoła. Kolejna tragedia wydarzyła się bowiem po II wojnie światowej, w 1947 r. Ogień rozprzestrzenił się od strony chóru, doszczętnie spaliły się wtedy zabytkowe organy, które się tam znajdowały. Na skutek doznanych wówczas zniszczeń, budynek wymagał podjęcia dużych prac restauracyjnych, które udało się przeprowadzić jeszcze w tym samym roku. W 1976 r. kościół poddano gruntownej renowacji zewnętrznej oraz dokonano wymiany witraży.
W 1991 r. ks. biskup Jan Bagiński poświęcił kaplicę przedpogrzebową, w której od tej pory odprawiane są obrzędy pogrzebowe.
W styczniu 1994 r. miało miejsce włamanie do kościoła. Złodzieje ukradli tabernakulum w przekonaniu, iż mieści ono zabytkową, XV-wieczną monstrancję. Monstrancja pozostaje do dziś w Muzeum Diecezjalnym w Opolu. Tabernakulum, dzięki staraniom policji, udało się po dwóch latach odzyskać, niestety, w stanie nie nadającym się do użytku. Z okazji Wielkiego Jubileuszu w kwietniu 2000 r. zakupiono do parafii nowe organy elektroniczne (dar parafianina mieszkającego od lat w Niemczech, Karla Brudnego, syna byłego organisty tej parafii), które zastąpiły zabytkowy instrument spalony w 1947 r.
Źródło: peuk.fiiz.pl
