Zabytkowy układ urbanistyczny Lublińca
R.180 z 10/06/1949; R/369/53 z 14/03/1953
Rynek główny stanowi centralny punkt Starówki Lublińca. Wychodzi z niego wiele ulic, m.in. Edyty Stein, deptak Lompy, Niedurnego oraz Cicha. Na kamienicy, w której mieszkali dziadkowie św. Edyty Stein – Courantowie, umieszczona jest tablica poświęcona patronce miasta. To tutaj znajduje się multimedialne muzeum poświęcone pamięci patronki Lublińca „Pro memoria Edith Stein”. Od strony południowej rynek jest połączony przejściem między kamienicami z Małym Rynkiem. Od strony północno-zachodniej przylega do niego plac Cichy (jest z nim złączony wąskim przejściem). W jego obrębie znajduje się wiele sklepików i kawiarenek. Odbywają się tutaj liczne uroczystości i festiwale miejskie.
Lubliniecki rynek to jeden z najładniejszych i najstarszych rynków na Śląsku. Znajduje sie na nim pomnik przyrody – klon pospolity oraz zabytkowa studnia (odbudowana w latach 90.), miasto planuje także budowę fontanny.
Wspomniany wcześniej Mały Rynek (plac Mikołaja Kopernika) jest swoistym przedłużeniem rynku głównego. Dawniej zwany był placem solnym lub kaczym. Tu handlowano solą, później zbożem. Na placu znajdowała się do lat 50. studnia publiczna, którą następnie zastąpiono atrapą rakiety. Później zasadzono w tym miejscu choinkę. Obecnie to skwer miejski, w centrum którego znajduje się pomnik św. Edyty Stein, która jest patronką Lublińca. Mały rynek zdobył I miejsce na Najlepszą Przestrzeń Publiczną Województwa Śląskiego w roku 2006.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Lubliniec został założony na szlaku handlowym z Wrocławia do Krakowa prawdopodobnie w 1272 r. przez księcia Władysława Opolskiego. W 1277 r. rozpoczęła się budowa miejskiego ratusza oraz prawdopodobnie pierwotnego kościoła pw. św. Mikołaja, w miejscu którego stoi dzisiaj świątynia parafialna. Miasto było lokowane na prawie magdeburskim. Prawa miejskie uzyskało w 1300 r., trafiając jednocześnie pod zwierzchnictwo Czech. Na początku XV w. Lubliniec został zdobyty przez wojska królewskie Władysława Jagiełły, a właścicielem miasta został Spytko z Melsztyna. Do 1450 r. uzyskał z rąk księcia Jana Dobrego liczne przywileje miejskie, w tym m.in. przywilej cechów (utworzenie nowych cechów), przywilej prawa składowego oraz przywilej na warzenie piwa.
W XIV w. miasto stało się stolicą powiatu lublinieckiego, jednego z największych w Księstwie Opolskim. W 1655 r. na tutejszym zamku znajdowała się przez krótki okres ikona Matki Boskiej Jasnogórskiej wywieziona z Jasnej Góry tuż przed oblężeniem szwedzkim. W wyniku trzech wojen śląskich w 1742 r. przeszedł z monarchii habsburskiej do Prus. 20 marca 1921 r. odbył się plebiscyt na Górnym Śląsku. W powiecie 47% z głosujących opowiedziało się za Polską, a 53% za Niemcami (wśród głosujących było prawie 16% tzw. emigrantów śląskich ściągniętych na tereny plebiscytowe w celu podniesienia końcowego rezultatu; wniosek o dopuszczenie emigrantów do głosu zgłosiła strona polska, ale ci w większości głosowali ostatecznie za Niemcami). W czasie III powstania śląskiego Lubliniec został zajęty przez powstańców. Ostatecznie władze alianckie zdecydowały o przekazaniu Lublińca Państwu Polskiemu, mimo że w samym mieście 88% ludności opowiedziało się za przynależnością do Niemiec (część powiatu wraz z Dobrodzieniem pozostała w Niemczech).
W czasie agresji niemieckiej na Polskę miasto zostało zdobyte przez oddziały hitlerowskie w pierwszych dniach września 1939 r. W 1941 r., ze względu na słowiańskie brzmienie, władze nazistowskie zmieniły tradycyjną nazwę niemiecką Lublinitz na Loben. Od 1945 r. miasto ponownie należy do Polski.
Źródło: peuk.fiiz.pl
