Kościół ewangelicko-augsburski w Międzyrzeczu Górnym
A/123/04 z 15.10.2004
Kościół ewangelicki w Międzyrzeczu jest świątynią parafialną ewangelicko-augsburskiej parafii należącej do diecezji cieszyńskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego RP, która została erygowana w II połowie XIX w.
Świątynia powstała w stylu neogotyckim wg planu budowniczego Szulca z Bielska. Centralną jej część zajmuje pochodzący z II połowy XIX w. ołtarz główny. Wykonany jest z drewna w kolorze białym z pozłacanymi elementami. W jego środkowej części znajduje się obraz olejny malowany na płótnie przedstawiający Ostatnią Wieczerzę. Na konsolach przylegających do mensy ołtarzowej widnieją drewniane figury naturalnej wielkości, przedstawiające śś. Piotra i Pawła. Na szczególną uwagę w kościele zasługuje również znajdująca się nad ołtarzem ambona, na którą wchodzi się schodami od strony zakrystii zlokalizowanej za prezbiterium. Obok ołtarza usytuowana jest także chrzcielnica. Jej nakrywa ma kształt odwróconego kielicha i zakończona jest złoconymi elementami w kształcie pąka kwiatu. U stropu w nawie głównej zawieszone są trzy kryształowe, elektryczne żyrandole. Dwa dwunasto- i sześcioświecowe oraz jeden ośmio- i czteroświecowy. W kościele znajduje się 48 dziewięciomiejscowych, klasycznych ław w kolorze orzecha. Usytuowane w nawie i emporach tworzą klika zwartych zespołów. Cenny jest także zegar kościelny powstały 1866 r. – jest czterotarczowy, z metalowymi wskazówkami i rzymskimi cyframi na tarczy w kolorze srebrnym. Na uwagę zasługują ponadto organy wykonane w firmie Kutlera w Opawie.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Hasła Marcina Lutra głoszone na początku XVI w. bardzo szybko dotarły również na Śląsk Cieszyński, gdzie zyskały one dużą popularność szczególnie w ostatnich latach panowania księcia cieszyńskiego Kazimierza II, a przede wszystkim od 1545 r. po objęciu władzy przez Wacława III Adama. Przez prawie 100 lat, w latach 1565–1654 w posiadaniu protestantów znajdował się nie istniejący już kościół pw. św. Marcina. Po oddaniu go katolikom, prześladowani na fali kontrreformacji ewangelicy, odprawiali swoje nabożeństwa potajemnie, w lasach i wysoko w górach. Ich sytuacja zmieniła się dopiero po ogłoszeniu przez cesarza Austrii Józefa II tzw. Patentu Tolerancyjnego w 1781 r., na mocy którego ewangelicy Śląska Cieszyńskiego mogli w swoich miejscowościach budować Domy Modlitwy (czyli świątynie pozbawione wieży i dzwonów). Wówczas w Bielsku i Jaworzu powstały zbory ewangelickie, które szybko przystąpiły do budowania kościołów. Ewangelicy międzyrzeccy przyłączyli się do tych parafii. W 1814 r. rozpoczęto budowę kościoła w Starym Bielsku. Wielu ludzi wyznania ewangelickiego z okolic Międzyrzecza, Mazańcowic, Ligoty oraz Bronowa przyłączyło się do parafii starobielskiej. Cały czas jednak drzemało w nich pragnienie posiadania swojej świątyni. W 1863 r. Jan Fuchs z Międzyrzecza Górnego odstąpił ze swojego gruntu działkę pod budowę ewangelickiego kościoła, plebani i szkoły. W dniu 23 kwietnia 1864 r. ukonstytuowała się Rada Kościelna, która po uzyskaniu zezwolenia Naczelnej Rady Kościelnej w Wiedniu i w porozumieniu z parafiami w Jaworzu oraz Bielsku uzgodniła obszar nowej parafii. W skład ewangelicko-augsburskiej parafii międzyrzeckiej weszły więc następujące wioski: Bronów, Landek, Ligota, Mazańcowice, Międzyrzecze Dolne i Górne oraz Zabrzeg. Bardzo szybko przystąpiono do budowy kościoła. Poświęcenie kamienia węgielnego odbyło się 8 września 1864 r., a już 1 listopada 1866 r. miała miejsce uroczystość poświęcenia nowo wybudowanej świątyni.
Świątynia bardzo ucierpiała w czasie działań wojennych, jednak dzięki wielkiej ofiarności parafian udało się przeprowadzić niezbędne remonty.
Kiedy w 1993 r. spłonął doszczętnie katolicki kościół pw. św. Marcina, z inicjatywy ówczesnego proboszcza i Rady Parafialnej Kościoła Ewangelickiego w Międzyrzeczu, użyczono świątyni wyznawcom Kościoła Rzymskokatolickiego. Przez siedem lat msza niedzielna oraz inne ważne uroczystości Kościoła Rzymskokatolickiego, takie jak chrzty, komunia święta, bierzmowanie, śluby, pogrzeby odbywały się w kościele ewangelickim. Bardzo wzmocniło to i ubogaciło więzy ekumeniczne.
Źródło: peuk.fiiz.pl
