Kościół pw. Wniebowzięcia NMP w Polanicy-Zdroju
490/1400/WŁ z dnia 7.03.1994
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Polanicy-Zdroju – świątynia katolicka, najstarsza w mieście, położona w centrum miasta. Siedziba rzymskokatolickiej parafii Wniebowzięcia NMP w Polanicy-Zdroju.
Kościół Wniebowzięcia NMP jest budowlą jednonawową z jedną wieżą, wybudowany w stylu neobarokowym z elementami secesyjnymi, z bogato dekorowanymi elewacjami, w tym zwłaszcza szczytami.
Ołtarz główny został wykonany z drewna sosnowego i lipowego. Jest on dziełem Zrzeszenia Warsztatów Stolarskich z Nysy. Tam też wykonano ołtarze boczne oraz jeden z konfesjonałów. Drugi z nich został wykonany w 1938 r. przez stolarza Wagnera z Kłodzka. Chrzcielnicę wykonał jeden z wychowanków tutejszego sierocińca, lądecki rzeźbiarz Klein. Stacje Drogi Krzyżowej malowane są na blasze, a ramy do nich wykonał rzeźbiarz z Nysy – Fischer.
Obrazy ołtarzowe oraz Drogi Krzyżowej, a także freski na sufitach zostały namalowane przez Oswalda Völkela(niem.) z Monachium, artysty pochodzącego z ziemi kłodzkiej. Witraże w oknach wykonano według projektu malarza Lercha z Düsseldorfu, a ich fundatorami byli miejscowi parafianie. Organy wykonał budowniczy Lux z Lądka-Zdroju. Dzwony powstały w 1912 r. w firmie Bierling z Drezna. Otrzymały imiona: Paweł, Maria i Józef. Do dnia dzisiejszego zachował się tylko ten ostatni. Zegar na wieży kościelnej został ufundowany przez Franza Wittwera, miejscowego fabrykanta i właściciela huty szkła. Dzwony kościoła pw. Wniebowzięcia NMP były trzykrotnie fundowane (w latach 1912, 1927, 2006) i dwukrotnie konfiskowane w czasie wojen (1917, 1942) na cele przemysłu zbrojeniowego. Za każdym razem pozostawał tylko jeden dzwon. Po raz trzeci dzwony ufundowano w 2006 r. W 1927 dzwony zostały wykonane przez firmę Gebrüder Ullrich w Apoldzie, w 2006 w ludwisarni Felczyńskich z Taciszowa.
W kościele znajduje się łaskami słynący Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy ze Stanisławowa. Przed II wojną światową znajdował się w ołtarzu głównym tamtejszego kościoła gimnazjalnego. Trafił do Polanicy w 1946 r., kiedy tutejszą parafię objął ks. Marian Barg ze Stanisławowa. W 2013 r. w kościele ustanowiono sanktuarium NMP Nieustającej Pomocy.
Corocznie od maja do września z inicjatywy prof. Andrzeja Chorosińskiego w kościele są organizowane koncerty muzyki kameralnej i organowej.
Źródło: wikipedia.pl
Na miejscu obecnego kościoła jezuici z Kłodzka wznieśli w 1650 r. drewnianą kaplicę, która stanęła w pobliżu dworu należącego do tego zakonu. Służyła ona tutejszym katolikom, należący do parafii w Szalejowie Górnym. Z czasem liczba mieszkańców Polanicy uległa zwiększeniu, w wyniku rozwoju tutejszego uzdrowiska. Spowodowało to konieczność wzniesienia nowej świątyni. Dzięki położeniu na Klasztornej Górze obiekt jest dobrze widoczny zarówno z miasta, jak i z drogi krajowej nr 8/E67.
Obecny kościół został wybudowany w latach 1911–1912 z cegły w stylu neobarokowym jako kościół filialny. Jego uroczystego poświęcenia dokonał biskup pomocniczy praski Wenzel Frind(cz.), 8 lipca 1912 r. Inicjatywy budowy podjął się ówczesny proboszcz szalejowski ks. Paul Theuner. Plac pod budowę kościoła ofiarował wikariusz katedralny z Wrocławia, ks. Freund. Z kolei świątynię zbudował mistrz murarski Andreas Ernst z Kłodzka, według projektu wrocławskiego architekta Ludwiga Schneidera.
1 października 1923 r. świątynia stała się głównym kościołem nowo powstałej parafii polanickiej.
Źródło: wikipedia.pl
