Dawna łaźnia miejska w Prudniku
2015/76 z 18.03.1976
Łaźnia z krytym basenem jest jednym z wielu obiektów w Prudniku ufundowanych lub dofinansowanych przez żydowskie rodziny fabrykantów Fränkel i Pinkus. Jednocześnie, obok m.in. parku miejskiego i szpitala, jest przykładem ich głębokiego zaangażowania w życie publiczne i społeczne miasta od poł. XIX w. aż do II wojny światowej poprzez liczne hojne donacje zwłaszcza na rzecz szczególnie potrzebujących, ale i całej społeczności, bez względu na wyznanie religijne. Secesyjny budynek wpisuje się również w nurt publicznej architektury użytkowej z pocz. XX w. i przedstawia rozwiązania funkcjonalno-przestrzenne i estetyczne reprezentowane w innych tego rodzaju obiektach Europy Środkowej: we Wrocławiu, Berlinie czy Quedlinburgu.
Dawna łaźnia miejska znajduje się w centrum miasta, w pobliżu parku miejskiego. Budynek składa się z 2 zasadniczych części: frontowej, z głównym wejściem, mieszczącej pomieszczenia administracyjne i lokale usługowe, oraz prostopadle ustawionej hali z krytym basenem. Plan całości przypomina literę T. Murowany, piętrowy budynek przykryty jest dachem mansardowym od frontu i dwuspadowym nad pływalnią. Bryłę urozmaicają aneksy i ryzality. Rowki w tynku elewacji markują boniowanie. Wizytówką budynku jest secesyjna fasada z głównym wejściem przez ozdobny, łukiem zamknięty portal, do którego prowadzą półokrągłe schody. Nad portalem jest szyld w oryginalnej oprawie. Elewację „zamieszkują” wodna fauna i flora: żaby, żółwie, sumy, koniki morskie, kraby, lilie, tataraki i wodorosty. Układ wnętrz zasadniczo się nie zmienił, pływalnia, doświetlona półokrągłymi oknami i świetlikiem w stropie, zachowała swój pierwotny charakter.
Źródło: zabytek.pl
Władze miasta planowały budowę łaźni miejskiej od 1895 r. Zgromadzenie środków finansowych okazało się jednak zbyt trudne i ostatecznie łaźnia z krytym basenem powstała 10 lat później dzięki dotacji Josefa Pinkusa oraz braci Alberta i Emanuela Fränklów. Autorem projektu był miejski radca budowlany z Quedlinburga Launer (inspirujący się tamtejszą łaźnią z 1903 r.), zaś budową kierował miejski budowniczy Schinol. Budowę rozpoczęto w kwietniu 1906 r., a już jesienią obiekt nakryto dachem. Łaźnię uroczyście otwarto 4 listopada 1907 r., umieszczając wewnątrz dwie brązowe tablice upamiętniające donatorów. Budynek zachował swą funkcję, dziś mieści się tu basen miejski.
Źródło: zabytek.pl
