Kościół pw. św. Michała Archanioła w Siemianowicach Śląskich
Kościół pw. św. Michała Archanioła jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu siemianowickiego należącego do archidiecezji katowickiej.
Neoromańska świątynia powstała na początku XX w. wg projektu znanego opolskiego architekta – Ludwika Schneidera, projektanta wielu górnośląskich budowli sakralnych. Jej wyposażenie było utrzymane w stylu neogotyckim, jednak pewne jego elementy zostały usunięte w latach 70. XX w., w tym m.in. ołtarz główny z obrazem św. Michała Archanioła pędzla Juliana Wołdowskiego z Wrocławia. Nowy wystrój wnętrza, zgodny z wymogami Soboru Watykańskiego, zaprojektowany został przez architekta Krystiana Laskego z Katowic. Z dawnego wystroju świątyni obecnie można podziwiać neogotycką chrzcielnicę, ambonę (bez schodów i podniebia) i organy firmy Berschdorf z Nysy.
Po wschodniej stronie kościoła znajduje się ciekawa Grupa Ukrzyżowania. Pośrodku na schodkowym cokole stoi kamienny krzyż, na którym umieszczona jest figura Chrystusa z białego marmuru. Po bokach – nieco niżej – umieszczone są postacie Matki Boskiej i św. Jana, również wykonane z białego marmuru. Powstały ona prawdopodobnie w latach 20. XX w.
Źódło: peuk.fiiz.pl
Parafia michałkowicka jest bardzo stara, jej historia sięga bowiem XIII/XIV w. Mimo dużego obszaru, gdyż do parafii należał między innymi Dąb, miała niewystarczające uposażenie i w 1326 r. określona została jako opuszczona, a w 1336 r. płaciła tylko trzy grosze świętopietrza. 14 lutego 1402 r. właściciel Michałkowic ufundował nowy kościół parafialny i uposażył go w dziesięcinę snopową z folwarku i karczmy michałkowskiej oraz w meszne od sołectwa i kmieci, a biskup krakowski ks. Piotr Wesz potwierdził fundację 1 października 1402 r. Powstała wówczas świątynia była drewniana. Posiadała trzy ołtarze i drewnianą chrzcielnicę z dwoma kielichami. W kościele znajdowała się też sygnaturka na dzwonnicy z dwoma dzwonami, konfesjonał, ambona oraz organy. W 1611 r. drewnianą chrzcielnicę zastąpiono murowaną. Boczne ołtarze nosiły wezwanie Najświętszej Marii Panny i św. Jana Nepomucena. W 1765 r. wizytator nakazał zburzenie obecnego, i budowę na jego miejsce, nowego kościoła. Zamiast zbudować nowy kościół, stary został wzbogacony, aż w końcu kościół miał chór, organy o siedmiu registrach oraz osiemnaście obrazów. W 1781 r. ufundowana została przez Antona von Rheinbaben nowa dzwonnica, który sfinansował również budowę nowej kaplicy św. Antoniego Padewskiego, znajdującej się za cmentarzem. W 1786 r. rozpoczęła się budowa nowego kościoła w późnobarokowym stylu, który w 1787 r. został poświęcony przez ks. dziekana Bartuzela z Tarnowskich Gór. Był on skromny na planie czworoboku i mieścił jedynie 600 osób. W 1829 r. dobudowano do niego wieżę, a w 1858 r. boczne skrzydła, kryptę i kaplicę. Dzięki przebudowie świątynia mieściła ponad dwa razy więcej wiernych. Mimo to, kościół z biegiem lat stawał się zbyt mały dla zwiększającej się ilości mieszkańców okolicznych terenów, co było spowodowane rozwojem przemysłu.
Obecny kościół został wybudowany w latach 1902–1904. Jego poświęcenie miało miejsce w 1904 r., a konsekracja nastąpiła w 1910 r. Z parafii michałkowickiej odłączyły się w kolejnych latach: Siemianowice Śląskie, Wełnowiec, Maciejkowice, Przełajka, Bytków i Bańgów jako samodzielne parafie. W 1990 r. powstał nowy Dom Parafialny.
Źródło: peuk.fiiz.pl
