Plac Zdrojowy w Sopocie
Plac Zdrojowy (Skwer Kuracyjny), molo spacerowe oraz relikty Domu Kuracyjnego są przykładem reprezentacyjnego założenia przestrzenno-architektonicznego, będącego przestrzennym i funkcjonalnym centrum miasta-kurortu.
Założenie - poprzez molo powiązane kompozycyjnie z morzem - posiada wyjątkowo wysokie walory krajobrazowe i jest doskonale wyeksponowane od strony morza. Spacerowe molo jest jednym z najdłuższych w Europie i należy do najbardziej charakterystycznych budowli Sopotu. Stanowi symbol wypoczynkowego charakteru miasta, wyrażając zarówno jego dawną świetność, jak i współczesne aspiracje do znakomicie prosperującego kurortu.
Źródło: zabytek.pl
Pierwszym, który zauważył morski potencjał Sopotu był Karol Krzysztof Wegner, który w roku 1818 zrealizował pierwszą inwestycję, którą głośno nazwano zakładem kąpielowym. Obiekt, który swoim wyglądem przypomniał drewnianą szopę, zlokalizowany został w okolicy Grand Hotelu. Inwestycję przejął Jan Jerzy Haffner, który na zakupionym od Wegnera terenie wybudował nowy zakład kąpielowy, który zlokalizowany był w obszarze starego wejścia na molo. Serce Sopotu, jednego z najważniejszych kurortów uzdrowiskowych przedwojennej Europy przestało istnieć pod koniec wojny. Dziś nieliczni świadkowie przypominają o historii spalenia Domu Zdrojowego, a wraz z nim 48 kamienic ścisłego centrum miasta co miało miejsce w czasie wojennej zawieruchy, brak również winnych podpalenia zabudowy dolnego tarasu zlokalizowanych w bliskiej okolicy Placu Przyjaciół Sopotu. Rok 1946, to czas sprzątania powojennego gruzowiska, powstał obszerny plac, a cegły ze spalonych budynków przekazano na odbudowanie Warszawy. Powrót do bogatych tradycji rozpoczął się z chwilą odbudowy Domu Zdrojowego. Sam plac doczekał się generalnej przebudowy w roku 2011.
Źródło: pomorskie.travel
