Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Tarnów Wschód diecezji tarnowskiej. Znajduje się na tarnowskim osiedlu Grabówka.

Jest to świątynia wzniesiona w latach 1935-39 według projektu warszawskiego architekta Konstantego Jakimowicza. Do 1939 roku został zbudowany korpus świątyni oraz wieże do wysokości ścian świątyni. Tymi pracami z upoważnienia Kurii Diecezjalnej kierował błogosławiony ks. Roman Sitko. W czasie II wojny światowej prace budowlane zostały przerwane, a nieukończona świątynia pełniła funkcję magazynu armii niemieckiej oraz stajni dla koni armii sowieckiej. Budowa świątyni została wznowiona w 1947 roku i zakończyła się w 1952 roku, m.in. podwyższone zostały w tym czasie obydwie wieże według projektu Romana Łomnickiego. Nie została zrealizowana natomiast dekoracja rzeźbiarska, która według pierwotnych planów miała ozdabiać elewację frontową. Pomimo wprowadzenia pewnych modyfikacji świątynia jest najlepszym w diecezji tarnowskiej przykładem sakralnej architektury modernistycznej. Jeszcze przed zakończeniem prac budowlanych w 1949 roku biskup tarnowski Jan Stepa erygował przy świątyni parafię. W latach 1962-63 zostało przebudowane prezbiterium, natomiast w 1978 roku dach świątyni został pokryty blachą miedzianą. Konsekracja świątyni miała miejsce w 1984 roku i dokonał jej biskup tarnowski Jerzy Ablewicz.

Budowla reprezentuje architekturę modernistyczną z elementami klasycyzmu redukcyjnego. Została wzniesiona z cegły i żelbetu i jest otynkowana. Korpus świątyni jest trzynawowy, w formie bazylikowej z transeptem, sześcioma płytkimi, zblokowanymi kaplicami umieszczonymi przy nawach bocznych oraz dwiema wieżami z przodu. Prezbiterium jest zamknięte ścianą o łuku lekko spłaszczonym, przy nim od strony zachodniej znajduje się zakrystia, a od strony wschodniej kaplica. Część prezbiterialna znacznie jest podwyższona w stosunku do korpusu nawowego. Wnętrze nakrywają stropy żelbetowe podparte wysokimi filarami, w korpusie nawowym podwójnymi. Fasada jest ozdobiona dwiema wieżami o jednakowej wysokości z kruchtami w przyziemiach, poprzedza ją żelbetowy podcień podparty filarami i posiadający zadaszenie łączące się z dachami kaplic przy nawach bocznych. Pomiędzy wieżami, nad podcieniem, znajduje się mozaika przedstawiająca Chrystusa Dobrego Pasterza, wykonana przez Bogdanę i Anatola Drwalów. Okna świątyni są duże, prostokątne, natomiast w kaplicach bocznych małe i koliste. Nawę główną i transept nakrywają spłaszczone dachy dwuspadowe, nawy boczne i kaplice dachy pulpitowe, a wieże spłaszczone dachy namiotowe.

Źródło: wikipedia.pl