Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zebrzydowicach
200/60 z 2.03.1966
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu strumieńskiego należącego do diecezji bielsko-żywieckiej.
Świątynia reprezentuje styl późnego baroku. Jest orientowana, jej dwuprzęsłowe i trójbocznie zamknięte prezbiterium zwrócono bowiem w kierunku wschodnim. Z jego północnej strony znajduje się zakrystia z emporą na piętrze. Nawa kościoła jest trójprzęsłowa, szersza i wyższa od prezbiterium. Z południowej strony usytuowana jest kaplica zwana „Kisielowską”. Pod nią znajduje się niedostępna krypta. W kaplicy ustawiono chrzcielnicę z barokową rzeźbą św. Jana Chrzciciela. W oknach prezbiterium umieszczone są dwa witraże zaprojektowane przez prof. Adama Bunscha z Krakowa, wykonane przez krakowski zakład witraży Żeleńskiego w 1963 r.
Centralne miejsce wewnątrz kościoła zajmuje ozdobiony dużym obrazem przedstawiającym Wniebowzięcie Matki Bożej ołtarz główny, którego oryginał został ufundowany przez Jana barona Mettencloit w 1843 r. (obecny stanowi jego rekonstrukcję). Obraz ten, namalowany przez malarza Ignacego Bergera z Nowego Jiczyna w 1884 r. ujęto po bokach korynckimi kolumnami na postumentach, które podtrzymują bogate belkowanie, z klęczącymi postaciami aniołów adorujących ukoronowany w szczycie monogram „IHS”. Ponadto na uwagę w wyposażeniu kościoła zasługują:
- późnobarokowa ambona z poł. XVIII w. zdobiona płaskorzeźbami Ojców Kościoła: św. Augustyna, św. Grzegorza i św. Ambrożego;
- znajdująca się w lewej ścianie prezbiterium płyta nagrobna Jerzego Liszki, datowana na 1572 r. i powstała na zamówienie wdowy po zmarłym – Anny Czelo i ich małoletniego wówczas syna Henryka – jedyny w całej okazałości zachowany na Śląsku Cieszyńskim przykład rzeźby renesansowej, przedstawia stojącą postać rycerza wkomponowaną w półokrągło zamkniętą niszę;
- umieszczona z prawej strony płyta epitafijna Anny Czelo z 1573 r., powstała prawdopodobnie na zamówienie syna Henryka, przedstawiająca postać kobiety ubranej w długi obszerny płaszcz;
- wmurowana w ścianę nawy głównej kamienna płyta przedstawiająca herb baronów de Mattencloit – właścicieli Dolnych Zebrzydowic od 1747 r.;
- pochodzący z 1817 r. nagrobek Henryka de Fourneau (w formie rzymskiego sarkofagu zwieńczonego krzyżem greckim).
Źródło: peuk.fiiz.pl
Pierwsza wzmianka o Zebrzydowicach (pod nazwą Siffridi Villa) pojawiła się w spisie dziesięcin biskupstwa wrocławskiego z 1305 r. Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wzmiankowana była natomiast już w 1335 r.
Pierwotna świątynia była oczywiście drewniana. Podobnie jak wiele innych kościołów katolickich, pod koniec XVI w. weszła we władania protestantów, którzy zwrócili ją na fali kontrreformacji dopiero w 1654 r. Niestety świątynia ta nie przetrwała do naszych czasów, bowiem w 1751 r. zniszczył ją pożar. Wówczas to postanowiono wznieść kościół murowany. Dzięki ofiarności ks. proboszcza Andrzeja Piguły, został on zbudowany w latach 1774–1776. Jego konsekracja odbyła się 25 sierpnia 1776 r., a dokonał jej biskup wrocławski Filip Gothard Schafgotsch.
Zebrzydowicka świątynia znacznie ucierpiała w czasie działań II wojny światowej, w czasie, gdy w okolicach w 1945 r. przechodził front. Szybko jednak, bo już w latach 1945–1949 została odbudowana. W kolejnych latach poddawana była niezbędnym pracom remontowym i renowacyjnym.
Źródło: peuk.fiiz.pl
