Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej
115/3/54 z 24.07.1954
Orawski Park Etnograficzny – skansen regionalny tworzony od 1937 roku, otwarty w 1955 roku w Zubrzycy Górnej prezentujący dzieje, architekturę, kulturę materialną, społeczną i duchową regionu Górnej Orawy. Ekspozycja jest szczególnie interesująca ze względu na oryginalność regionalnej kultury powstałej w wyniku połączenia dorobku dwóch fali osadniczych – pasterzy wołoskich przepędzających tu swoje stada z terenów Karpat Wschodnich oraz rolników napływających od północy (z Małopolski).
Współzałożycielką i pierwszą dyrektorką parku była urodzona we Lwowie polska etnolog Wanda Jostowa.
Orawski Park Etnograficzny był plenerem kilku filmów, kręcono tutaj m. in. Janosika oraz Ogniem i Mieczem
Muzeum zorganizowane jest w formie zespołu zabytkowych zabudowań (z pełnym wyposażeniem, udostępnionych do zwiedzania) rozmieszczonych na terenie parku.
Najważniejsze elementy ekspozycji to:
- Lamus – piętrowy budynek z XVIII wieku, otoczony otwartą galeryjką, nakryty gontowym dachem typu namiotowego, pełniący rolę spichlerza plebańskiego;
- Czarna Karczma – budynek z XVIII wieku typu „kurna chata” o zwartej bryle, nakryty wysokim gontowym dachem typu polskiego, obecnie recepcja i kasa biletowa muzeum;
- Chałupa Alojzego Dziubka z Jabłonki – chłopski budynek mieszkalny z pierwszej połowy XIX wieku, nakryty czterospadowym dachem, wewnątrz trzy duże izby w układzie amfiladowym;
- Pasieka z charakterystycznymi dla Orawy ulami kłodowymi;
- Dwór Moniaków – budynek rodziny sołtysa z XVII wieku, wnętrze typu „kurna chata”, wewnątrz izby w układzie amfiladowym między innymi biała izba, czarna izba i salon, wszystkie bogato wyposażone zgodnie z ówczesnym zwyczajem;
- Zabudowania gospodarcze dworu – między innymi owczarnia, olejarnia, stajnie;
- Chałupa Paś-Filipka – klasyczna orawska chałupa z XIX wieku z czterospadowym dachem gontowym z amfiladowym układem pomieszczeń, wnętrza wyposażone w sprzęt pomocniczy do tkactwa;
- Chałupa Dziurczaka – budynek z końca XIX wieku, nieudostępniony do zwiedzania (archiwum muzeum).
- Folusz – zrębowy budynek służący do spilśniania sukna;
- Tartak – napędzany kołem wodnym;
- Kuźnia – z kowadłem i potężnymi miechami;
- Chałupa biednicka Możdżenia – budynek z końca XIX wieku, charakterystyczny dla niezamożnych chłopów, pod jednym dachem dwuizbowy dom mieszkalny i zabudowania gospodarcze;
Od początku lat 90. trwają prace nad utworzeniem nowej części skansenu w układzie oryginalnej struktury wsi orawskiej. Obecnie udało się odtworzyć kilka zagród z XIX wieku (zagroda Misińców, zagroda Małysów, zagroda Joanny Moniak, zagroda Czarniaków).
Źródło: wikipedia.pl
Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej powstał na skutek aktu darowizny dokonanego w 1937 r. na rzecz Skarbu Państwa, w rezultacie starań ówczesnego konserwatora zabytków Bohdana Tretera, przez rodzeństwo Joannę Wilczkową i jej brata Sandora Lattyaka (Łaciaka), ostatnich spadkobierców sołtysiej rodziny Moniaków. Na mocy powyższego aktu Skarb Państwa stał się właścicielem posesji o powierzchni ponad czterech hektarów, w skład której wchodzi zabytkowy dwór z również zabytkowymi budynkami gospodarczymi w otoczeniu parku. Testament ofiarodawców mówi: „Życzeniem naszym jest zabezpieczenie dla przyszłości starodawnego charakteru tego osiedla dworskiego w formie Muzeum, w którym znalazłyby pomieszczenie również ruchomości należące do rodziny z historią dworu i tej ziemi związanej”. Po śmierci ostatniej z rodu Moniaków - Joanny Wilczkowej w 1951 r., która zamieszkiwała starodawną siedzibę rodową na zasadzie dożywocia, zniszczony dwór wraz z zespołem budynków gospodarczych został przez ówczesnego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków starannie odnowiony. Cenny ten zabytek i pokaźny obszar ziemi pozwoliły na podjęcie myśli zorganizowania tutaj Muzeum na wolnym powietrzu dla regionu Orawy. Oficjalne otwarcie placówki odbyło się w 1955 r. i było to pierwsze muzeum typu skansenowskiego w Polsce powojennej.
Źródło: zabytek.pl