Dom galeriowy w Gdańsku

Popularnie nazywany „ryglówką” lub też domem galeriowym, powstał w połowie XVII wieku i do roku 1990, kiedy to dokonano jego gruntownej renowacji i adaptacji dla potrzeb klasztoru, przetrwał w pierwotnym, nienaruszonym stanie. Na gdańskim terenie jest jednym z ostatnich przykładów szkieletowego, niegdyś typowego i taniego budownictwa mieszkalnego. Wybudowano go w związku z ciągle rosnącym zapotrzebowaniem lokalowym Gimnazjum Akademickiego. Usytuowano w nim mieszkania dla lektorów języka polskiego, którzy jednocześnie pełnili rolę kaznodziejów w polskim kościele Św. Anny.
Dom ten nie został osadzony bezpośrednio na gruncie, lecz na pięciu ceglanych filarach wymurowanych od strony dziedzińca, a także na klasztornym murze ogrodzeniowym. Pomiędzy wzniesionymi filarami ułożono solidne belki – podciągi, obmurowując je do wierzchu. Ich skrajne końce spoczywają na osadzce zachodniego muru ogrodzeniowego i w wykutych gniazdach w ścianie kościoła. Pomiędzy podwyższonym murem, a wspomnianym zespołem filarów rozpięto 24 belki drewniane o długości 780 cm tak, że lekko przewieszają się od strony podwórca (ok. 60 cm) i od strony ulicy (ok.120 cm), tworząc w ten sposób wspornikowe podparcie galeryjki.

Wewnątrz budynku można do dziś oglądać średniowieczne zawiasy, które kiedyś dźwigały ciężkie wrota oraz fragment wejściowej furty. Obecna brama została wykuta w murze w czasie powstawania budynku.

Podczas prac renowacyjnych w 1990 r., którymi kierowali doc. dr Roman Wieloch i inż. Waldemar Affelt w przyziemiu Domu Kazalnicowego natrafiono na liczne, ułożone warstwami, szczątki ludzkie. Być może są one pozostałością pospiesznych pochówków, jakie miały miejsce podczas częstych w mieście epidemii lub też mogą być śladem czasów, gdy w kościele znajdował się lazaret.

Pomimo przebudowy sprzed ponad dziesięciu lat „ryglówka” wpisana w tło kościoła Św. Trójcy jest niezwykle malowniczym i cennym obiektem.

Źródło: gdansk.franciszkanie.pl