Klasztor bernardynek w Krakowie

Jedyny istniejący do dziś w Krakowie klasztor i kościół Sióstr Bernardynek pod wezwaniem świętego Józefa wywodzi się z klasztoru świętej Agnieszki (skasowany w 1788 r). Powstał on w połowie XVII w. dzięki inicjatywie siostry Teresy Zadzik (1592-1652). Jako przełożona klasztoru świętej Agnieszki przez wiele lat dążyła konsekwentnie do uzyskania zgody władz kościelnych i świeckich na założenie nowego klasztoru sióstr w obrębie murów miejskich. Podyktowane to było aktualną koniecznością.

Klasztor świętej Agnieszki, położony nad Wisłą, narażony był na częste wylewy rzeki, co zmuszało klauzurowe zakonnice do opuszczania murów klasztoru i szukania schronienia u ludzi świeckich. Odbijało się to ujemnie na ciągłości życia zakonnego. Także warunki zdrowotne w zniszczonych wodą i zawilgoconych murach pozostawiały wiele do życzenia.

Dla realizacji swego przedsięwzięcia s.Teresa uzyskała pewną sumę spadkową po swym bracie Jakubie Zadziku, biskupie krakowskim (+1642). Za pośrednictwem wojewodziny rawskiej Doroty Sułowskiej nabyła dworek Stanisława Żeleńskiego (Lanckorońskich) położony w obrębie murów miejskich Krakowa.

 Po uzyskaniu w roku 1644 zgody na nową fundację króla Władysława IV, biskupa krakowskiego Piotra Gembickiego i kapituły Ojców Bernardynów, a także po adaptacji dworku na pomieszczenia klasztorne i po wybudowaniu przy nim drewnianego kościółka pod wezwaniem świętego Józefa, dnia 11.08.1646 sześć sióstr z klasztoru św. Agnieszki z siostrą Teresą na czele jako przełożoną przeniosło się na nową fundację. Wkrótce wspólnota sióstr powiększyła się – w ciągu paru lat 10 młodych dziewcząt wstąpiło do nowozałożonego klasztoru.

W roku 1649 przyłączono do klasztoru sąsiedni dworek Pieniążków (Raczkowskich) położony od strony północnej. Trudne chwile przeżywał klasztor podczas najazdu Szwedów (1655-1657). Siostry musiały uchodzić aż na Węgry, a po powrocie zastały klasztor i kościół w ruinie.
Przy odbudowie zniszczonych zabudowań klasztornych najbardziej zasłużyła się s. Charitas Łowicka, siostrzenica s. Teresy Zadzik, wieloletnia przełożona klasztoru.

Rozbudowa klasztoru

W I połowie XVIII wieku zostały wybudowane dalsze skrzydła klasztoru: zachodnie i dwa północne oraz uporządkowano pusty plac leżący po południowej stronie kościoła, należący niegdyś do posesji Tęczyńskich, zamieniając go w ogród. Powiększył się również teren klasztoru o zrujnowany dworek Tarłów (Koniecpolskich) przylegający do budynków klasztornych od strony północnej. Duży wkład w rozbudowę klasztoru wniosła s. Franciszka Wiszowata, jego wieloletnia przełożona.

Źródło: bernardynki.com