Kamienica przy ulicy Archidiakońskiej 7 w Lublinie

Pierwsza wzmianka o istnieniu w tym miejscu budynku pochodzi z 1406 roku. Znajdowała się w nim szkoła miejska zarządzana przez Radę Miasta. W 1616 roku Paweł Piasecki zapisał plac sąsiadującym wikariuszom. W 1685 roku połączono dwa place należące do wikariatu oraz omawiany i zbudowana na mim drewniany dwór należący do archidiakona. 90 lat później w miejscu starego dworu został zbudowany nowy, także drewniany dla archidiakona lubelskiego ks. Aleksandra Trembińskiego. W 1809 roku posiadłość zakupił sędzia Ignacy Gruszecki. W rekach rodziny Gruszeckich dom pozostawał do 1854 roku. Jak większość kamienic na lubelskiej starówce posiadłość przechodziła do kolejnych rąk. W 1884 roku Aniela Radkiewicz odkupiła nieruchomość, a po niej odziedziczyła ją Maria Wilczyńska, która w 1912 roku sprzedała ją Schronisku dla Nauczycieli im. Wiktorii Michelisowej.

W tym samym roku rozpoczęto budowę schroniska, jednak z powodu braku funduszy oraz toczącej się wojny fundacja im. Wiktorii Michelisowej nie była w stanie ukończyć budowy. Budowa została sfinansowana i zakończona dopiero w 1918 roku dzięki środkom pochodzącym z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w zamian za korzystanie z pomieszczeń w budynku na bursę dla studiujących na KULu księży. Przez KUL był wykorzystywany w latach 1924-1931. W latach 1925 - 1929 mieszkał w nim Stefan Wyszyński. Od 1931 roku rozpoczęło działalność schronisko, a już w 1940 budynek zajęły niemieckie władze okupacyjne. W 1944 roku schronisko powróciło do kamienicy. W 1963 roku przeprowadzony został generalny remont i kamienica została przejęta przez Skarb Państwa.

Obecnie w budynku znajduje się Dom Pomocy Społecznej im. Wiktorii Michelisowej prowadzony przez siostry pasjonistki.

Źródło: wikipedia.pl