Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Lubomii

Lubomia jest dużą wsią gminną, położoną na południu województwa śląskiego, w połowie drogi pomiędzy Raciborzem i Wodzisławiem Śląskim. Pierwsi osadnicy pojawili się tutaj już w czasach prahistorycznych. Wioska ukształtowała się w średniowieczu, a pierwsze o niej wiadomości pochodzą z roku 1303. Pierwotnie osada należała do książąt raciborskich, później przeszła w ręce prywatne - między innymi rodów Reiswitzów czy Lichnowskich. Szeroko znanym zabytkiem z terenu Lubomi jest grodzisko słowiańskiego plemienia Gołęszyców. Funkcjonowało ono tutaj prawdopodobnie do końca VIII wieku naszej ery. Ponadto w miejscowości warto zobaczyć na przykład kaplicę pod wezwaniem św. Jana Nepomucena i kościół parafialny. Początki lubomskiej parafii sięgają przełomu XIII i XIV wieku. Na początku XIV wieku zapisano informację o plebanie z Lubomi i jego pomocniku – bakałarzu. Wiernym musiał już wówczas służyć niewielki, zapewne, kościół. Przypuszcza się, że do końca XIX wieku w Lubomi stały kolejno trzy drewniane świątynie. Budowę nowego, murowanego kościoła przeprowadził ksiądz Antoni Kokorski. Był on lubomskim proboszczem w latach 1856-1888, a po śmierci spoczął na tutejszym cmentarzu. Budowla została wzniesiona w 1886 roku. Plany opracował znany na Śląsku mistrz budowlany z Bytomia – Paweł Jackisch. Kościół – jak większość realizacji Jackischa – jest neogotycki, ceglany. Od południowego wschodu wznosi się wieża zwieńczona ostrosłupowym hełmem; nawa ma kształt prostokąta, do którego przylega zamknięte wielobocznie, węższe prezbiterium. Wnętrze jest jednonawowe z wystrojem neogotyckim.

Źródło: slaskie.travel