Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Makowie
Op-619/59
Kościół pw. św. Jana Chrzciciela jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu Pietrowice Wielkie należącego do diecezji opolskiej.
Wzniesiony w miejscu pochodzącej z początku XVII w. świątyni kościół powstał pod koniec XVIII w. pod kierunkiem mistrza Franciszka Bolika z Raciborza. Budowla reprezentuje styl późnego baroku, jest murowana i otynkowana, przy czym tynk ją pokrywający jest barwny, kremowy z kanarkowym podkreśleniem. Świątynia jest jednonawowa, z jednoprzęsłowym prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście. Od strony południowej przylega do niego zakrystia z przedsionkiem. Nawa kościoła jest trójprzęsłowa, ze ściętymi narożnikami przy tęczy. Ściany świątyni o podziałach ramowych. Chór muzyczny wsparty został na trzech arkadach filarowych, z parapetem wybrzuszonym. Wewnątrz podziały ścian zostały dokonane pilastrami. Okna, tęcza i wejście zamknięte są półkoliście.
Od zachodu do głównego korpusu świątyni przylega czworoboczna wieża występująca przed lico fasady, od północy natomiast kaplica, a od południa datowany na 1905 r. Ogrójec.
Przy kościele znajduje się cmentarz o powierzchni ok. 0,4 ha, na którym zachowały się pochodzące z końca XIX w. kamienne krzyże nagrobne oraz datowana na I poł. XIX w. kamienna figura św. Jana, której fundatorem był Tomasz Dzimirski. U stóp wzgórza kościelnego znajduje się pomnik ku czci mieszkańców Makowa poległych w czasie I i II wojny światowej.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Imię Jan jest pochodzenia hebrajskiego i oznacza „Bóg jest łaskawy”. Jan Chrzciciel urodził się w Judei, wg tradycji w Ain Karim, jako syn kapłana Zachariasza i Elżbiety. Jego narodzenie z wcześniej bezpłodnej Elżbiety i szczególne posłannictwo zwiastował Zachariaszowi archanioł Gabriel, kiedy Zachariasz jako kapłan okadzał ołtarz w świątyni. Przyszedł na świat w sześć miesięcy przed narodzeniem Jezusa. Przy obrzezaniu otrzymał imię, zgodnie z poleceniem anioła. Po wczesnej śmierci rodziców będących już w wieku podeszłym, Jan pędził żywot pustelnika. Kiedy miał już lat 30, wolno mu było wg prawa występować publicznie i nauczać. Podjął to dzieło nad Jordanem, nad brodem w pobliżu Jerycha. Czasem przenosił się do innych miejsc, np. Betanii i Enon (Ainon) w pobliżu Salim. Jako herold Mesjasza Jan podkreślał z naciskiem, że nie wystarczy przynależność do pokolenia Abrahama, ale trzeba czynić owoce pokuty, trzeba wewnętrznego przeobrażenia. Na znak skruchy i gotowości zmiany życia udzielał chrztu pokuty. Jak podaje ewangelia, garnęła się do niego „Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu”. Zaczęto nawet go pytać, czy przypadkiem on sam nie jest zapowiadanym Mesjaszem. Na prośbę Chrystusa, który przybył nad Jordan, Jan udzielił mu chrztu.
Jan Chrzciciel jako jedyny wśród świętych Pańskich cieszy się przywilejem, iż obchodzi się jako uroczystość dzień jego narodzin. U wszystkich innych świętych obchodzony jako święto jest dzień ich śmierci jako dzień narodzin dla nieba. Ponadto w kalendarzu liturgicznym znajduje się także wspomnienie męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela, obchodzone 29 sierpnia.
W Janie Chrzcicielu uderza jego świętość, życie pełne ascezy i pokuty, siła charakteru, bezkompromisowość. Był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Jemu dedykowana jest bazylika rzymska św. Jana na Lateranie, przy której przez prawie 1000 lat mieli swoją siedzibę papieże. Jest patronem Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier, Akwitanii, Aragonii, archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej, Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergii, Nysy, Wiednia, Wrocławia. Patronuje także wielu zakonom, m. in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichom, dziewicom, pasterzom, kowalom, krawcom, kuśnierzom, rymarzom, abstynentom, niezamężnym matkom, skazanym na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia i w chorobach epilepsji.
W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako dziecko, młodzieniec lub mąż ascetyczny, ubrany w skórę zwierzęcą albo płaszcz z sierści wielbłąda. Jego atrybutami są: Baranek Boży, baranek na ramieniu, na księdze lub u stóp, baranek z kielichem, chłopiec bawiący się z barankiem, głowa na misie, krzyż. W tradycji wschodniej, zwłaszcza w ikonach, ukazywany jest jako zwiastun ze skrzydłami.
Źródlo: peuk.fiiz.pl
