Kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Połomi

Połomia powstała na przełomie XIII i XIV w. Wówczas także założona została tutejsza parafia. W tym czasie stanął w Połomi na wzgórzu pierwszy, drewniany kościół. Informacje o nim w zapisach historycznych pojawiły się dopiero w 1447 r. Do parafii początkowo należała tylko sama wieś Połomia, później, w I poł. XVII w. przyłączono do parafii wsie Świerklany i Gogołowa.

Pierwsza świątynia służyła wiernym do 1557 r., w którym na wzgórzu cmentarnym wybudowano nową, także drewnianą. Ta przetrwała do 1969 r. Podczas szalejącej wówczas burzy, zniszczeniu uległa nawa, prezbiterium rozebrano, ocalała zaś odnowiona wcześniej wieża dzwonna, którą w 1982 r. przeniesiono do Wisły Głębce, gdzie stała się częścią składową nowego kościoła zbudowanego na stoku wzniesienia opadającego w kierunku drogi Wisła – Istebna.

XVI-wieczny połomski kościół zbudowany był w konstrukcji zrębowej. Posiadał krótkie prezbiterium zamknięte trójbocznie, do którego od północy przylegała zakrystia. Do nawy założonej na rzucie wydłużonego prostokąta dobudowana był kwadratowa wieża słupowa o ukośnych ścianach pokrytych gontem, zakończona nadwieszoną izbicą zwieńczoną smukłym hełmem piramidalnym. Wyposażenie wnętrz było głównie barokowe i rokokowe. W czasie przeprowadzonych porządków w lipcu 1968 r. udało się odczytać kilka faktów z historii zniszczonej świątyni. Stąd też wiadomo, że w 1730 r. położono pod kościół nowe przyciesie, a w 1772 r. przeprowadzono gruntowny remont. Z uwagi na wzrastającą liczbę wiernych, świątynia została powiększona w 1841 r. W 1892 r. podmurowano ściany kościoła oraz wieży.

Plany wybudowania nowego kościoła snuto jeszcze przed wybuchem I wojny światowej. Już wówczas zaczęto gromadzić na ten cel pieniądze, lecz wojna pogrzebała ich realizację. Powrócono do nich dopiero po zakończeniu II wojny światowej, pod koniec lat 40. XX w. za czasów ks. Romana Kopytko. W sierpniu 1948 r. powstał Komitet Budowy nowego kościoła. Prace ruszyły w październiku 1948 r. Dnia 8 sierpnia 1951 r. parafia obchodziła swój szczególny dzień – Odpust połączony z poświęceniem nowo wybudowanego kościoła. Aktu tego dokonał ks. biskup Adamski.

Po wybudowaniu nowego kościoła, rozpoczęto starania, by otrzymać zezwolenie na budowę nowego probostwa, które powstało w latach 1954–1955.

W listopadzie 1962 r. na prośbę ks. Kopyty i z życzenia parafian wybrano „Komitet Organizacyjny Budowy Organów”. Ich montaż ukończono 30 lipca 1964 r.  

We wrześniu 1993 r. ukończono budowę domu przedpogrzebowego na cmentarzu. Głównym inicjatorem i fundatorem, przy pomocy parafian, był Walenty Marek. W latach 1994–1995 przeprowadzono remont dachu kościoła. 13 grudnia 1994 r. nastąpiło uroczyste wniesienie figury Matki Bożej Fatimskiej. Uroczystość została poprzedzona rekolekcjami, które prowadził ks. prałat Bernard Czernecki. Od tej pory figura na stałe pozostała w kościele i co miesiąc, każdego 13 odprawiane jest nabożeństwo z procesją z figurą Matki Bożej.

Źródło: peuk.fiiz.pl