Punkt oporu "Radoszowy" - 10. Koszary
W koszarach do połowy lat osiemdziesiątych stacjonowało Wojsko Polskie, dlatego też stan ich zachowania jest stosunkowo najlepszy spośród podobnych obiektów. Nie wymagał bowiem tak daleko idących adaptacji jak np. w p.o. "Godula". Zachował oryginalną, ceglaną elewację i stolarkę okienną oraz drzwiową. Tradycyjnie, w skład kompleksu koszarowego wchodziły dwa schrony bojowe. Większy, o klasie odporności "C" dobudowany został jako taras do głównego budynku. Jego ryginalny numer to 85a. Uzbrojony był w 2 ckm i 1-2 rkm. Wyjście ewakuacyjne prowadzi do jedynego dostępnego pomieszczenia - garażu armaty p.panc. Jednakże drzwi zamykające wyłaz nie są oryginalne, zostały po wojnie przerobione. Jest za to jedynym schronem na Śląsku w którym zachowało się drobne wyposażenie takie jak półeczki, krzesełka itp. Wejście od strony koszar zamurowane, pozostaje droga przez garaż armaty, w którym zachowało się oryginalne, pancerne zamknięcie. Wstęp tylko za zgodą właściciela!
Drugi, jednoizbowy schron o oryginalnym numerze 85b został dobudowany do stajni (obecnie warsztat samochodowy) znajdującej się na dziedzińcu koszar. Jego klasa odporności to "B". Przejście ze stajni jest zamurowane a wyjście ewakuacyjne prowadzi do psiego kojca. Schron uzbrojony był w 1 ckm i 1-2 rkm-y. Ciekawym i nietypowym rozwiązaniem jest obszerny, podziemny tunel łączący budynek koszar ze stajnią. Został on odkryty podczas prac brukarskich na dziedzińcu. Tunel jest niedostępny gdyż oba jego wyloty są zalane grubą warstwą betonu a od góry został ponownie zasypany.
Źródło: fortyfikacja.pl
Miał być ostatnim z pierwotnie planowanych punktów oporu i jednocześnie najdalej wysuniętym na południe. Jego zadaniem było ochraniać centrum przemysłowego Śląska przed manewrem oskrzydlającym. Jednakże wydarzenia z lat 1938-39 spowodowały zmianę w planach obronnych w efekcie umocnienia Obszaru Warownego "Śląsk" zostały przedłużone o odcinek "Mikołów". Schrony znajdujące się w Radoszowach charakteryzują się ciekawie rozwiązanym systemem odprowadzania łusek z ckm umieszczonego w kopule lub półkopule pancernej. Specjalną rurą odprowadzane były na czołowy nasyp obiektu, gdzie znajdowała się obmurowana studzienka. Po specjalnych klamrach można było zejść na jej dno i wybierać znajdujące się tam łuski. Punkt oporu posiada umocnione koszary i dwa magazyny amunicji.
Źródło: fortyfikacja.pl
