Stellung b1 - Punkt oporu "Rudniki" - 2. Ringstand 58c
Bunkier R-58C (Bauform 201). Pierwsze oznaczenie katalogowe brzmiało R-58c i R-58d. Po zmianie numeracji otrzymał on nazwę Bauform 201. Jest to mały, bardzo nowoczesny, dwuizbowy, żelbetowy, polowy bunkier bojowy. Załoga obiektu liczyła w zależności od potrzeb i wyposażenia od 2 do 3 ludzi. Bunkier przeznaczony został dla następującego uzbrojenia:
- karabinu maszynowego,
- lekkiego granatnika typu le. Gr. W. 36,
- lampy sygnałowej,
- obiekt obserwacyjny lub łącznościowy.
Większość obiektów budowano w klasie odporności „D”, tj. ściany zewnętrzne o grubości 40 cm.
Poniżej kilka podstawowych parametrów technicznych charakteryzujący ten obiekt:
- ilość betonu: 11,5-12 m3 klasy B-20,
- ilość stali zbrojeniowej: 750-800 kg,
- wymiary zewnętrzne: szerokość - 2,35 m, długość - 3,70 m i wysokość - 2,75 m,
- ilość pomieszczeń: 2 (tj. izba bojowa i magazynek),
- wymiary wewnętrznych pomieszczeń: ośmioboczna izba bojowa o średnicy 140 cm lub 150 cm i wysokości (1,55 m + 0,25 m) oraz magazynek o długości 1,55 m, szerokości 1,40 m i wysokości 1,90 m,
- średnica otworu bojowego w stropie: 80 cm,
- załoga: 2/3 ludzi.
Wyróżnia się dwa podobne do siebie typy obiektów, tj. R-58c i R-58d. Różnica polega jednie na tym, iż w tym pierwszym izba bojowa posiada kształt ośmiokąta, a w drugim jest okrągła. Ponadto stosowano również wersje wzmocnione. Charakteryzowały się one pogrubieniem ścian zewnętrznych z 40 cm do nawet 80 cm. Wtedy też odpowiednio wzrastały wymiary zewnętrzne obiektu i ilość zużytego do jego budowy materiału.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Pośpiesznie budowane w 1944 roku fortyfikacje, w skład których wchodziły polowe, liniowe pozycje obrony stałej, miały za zadanie powstrzymywać kolejne uderzenia Armii Czerwonej. Nazwano je „łamaczami fal”. W ich skład wchodziła również pozycja fortyfikacji polowych oznaczonych jako „b-1 Stellung”. Charakteryzowała się ona zastosowaniem standardowych, typowych, betonowych, polowych obiektów fortyfikacyjnych. Zastosowano praktycznie pięć różnych typów obiektów, w tym trzy lekkie („Kochbunkier”, R-58c i R-67) oraz dwa ciężkie (R-668 i R-701).
W 1944 roku punkt oporu "Rudniki" składał się z dwóch części: wschodniej i zachodniej. Część wschodnia znajduje się na terenie wybudowanej po wojnie cementowni „Rudniki”. Prawdopodobnie część obiektów nadal się tam znajduje i nie została zniszczona w trakcie budowy cementowni. Część zachodnia punktu oporu znajduje się na skraju miejscowości Rudniki. Punkt znajdował się w pobliżu lotniska wojskowego zbudowanego przez Niemców w czasie wojny dla potrzeb Luftwaffe. Taktycznym zadaniem zachodniej części była obrona głównej drogi bitej i głównej linii kolejowej z Częstochowy do Warszawy przez Radomsko, Piotrków i Rawę. Podstawowe obiekty części zachodniej punktu oporu zgrupowane zostały na niewielkim obszarze. Na płaskim terenie wśród pól uprawnych zgrupowano 8 obiektów.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Dojazd: do Rudnik, położonych przy drodze krajowej nr 91, jadąc z Częstochowy w kierunku Radomska, dojedziemy po pokonaniu ok. 10 kilometrów. Do obiektów dojdziemy ulicą Leśną (droga gruntowa). Wszystkie obiekty jeszcze zachowały swą czytelność. Niestety one same i teren wokół nich jest jednym wielkim, dzikim wysypiskiem śmieci. Niewiele już potrzeba czasu, gdy zostaną całkowicie zasypane. Wszystkie są jeszcze dostępne, choć znajdują się na nieogrodzonych działkach prywatnych. Penetracja obiektów jest niebezpieczna i wręcz niemożliwa ze względu na poważny stopień ich zaśmiecenia. W rejonie punktu oporu znajdowało się również kilka jednoosobowych stanowisk strzeleckich typu „Kochbunkier". Niestety ślad już po nich zginął. Na linii do kolejnego punktu oporu „Mstów-Zawada" zachowało się jeszcze kilka „Kochbunkrów”. Tutaj, podobnie, jak w miejscowości Wólka Prusicka, brak jest całkowitego zainteresowania ze strony mieszkańców i władz samorządowych jakimkolwiek wykorzystaniem tych fortyfikacji.
- Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
