Jaskinia w Straszykowej Górze
Ze względu na wielkość otworu należy przypuszczać że jaskinia była znana od dawna miejscowej ludności. Za obszernym, prostokątnym otworem sala wznosi się lekko w górę. Po prawej stronie sali znajduje się niewielki otwór wyprowadzający na rodzaj półki nad dnem doliny, skąd roztacza się piękny widok. Ten odcinek jaskini jest oświetlony światłem dziennym. Idąc dalej głównym korytarzem, po pokonaniu niskiego odcinka wchodzimy do kilkudziesięciometrowego korytarza o bardzo krętym przebiegu.
We wsi Ryczów skręcamy na południe, żółym szlakiem w stronę Straszykowej Góry. Idąc tym szlakiem musimy dojść do miejsca, gdzie po lewej stronie jest zbocze bez drzew (zarastające pogorzelisko sprzed kilku lat). Idziemy przez to pogorzelisko (jest szeroka ścieżka). Potem ta ścieżka wchodzi w las. dalej nieco w dół, wąwozem. Dochodzimy do skałki z charakterystycznym okapem (po prawej). Za tą skałką, kilka metrów nad dnem wąwou znajduje się duży prostokątny otwór jaskini.
Źródło: slaskie.travel
Duży, prostokątny otwór wylotowy jaskini znajduje się w jednej ze skał w orograficznie lewym zboczu wąwozu Ruska, na wysokości około 10 m nad dnem wąwozu i jest łatwo dostępny. Z tego powodu jaskinia była znana od dawna. W czasie II wojny światowej podobno ukrywali się w niej Żydzi, co było przyczyną, że później przeszukiwali ją poszukiwacze skarbów. W 1984 roku „nowe” partie jaskini odsłonił Paweł Bednarz. W trzy lata później w namulisku tych partii odkryto kilof liczący około 80 lat, tak więc nie były to partie wcześniej nieznane.
Po raz pierwszy odnotował jaskinię Kazimierz Kowalski w 1951 roku. Opis i plan jaskini znajduje się w wykonanej w 1991 roku dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego oraz w dokumentacji z roku 2000 wykonanej na zlecenie Ministerstwa Środowiska.
Źródło: wikipedia.pl
