Ruiny strażnicy w Ryczowie
Po wschodniej stronie skały znajdowała się kilkupiętrowa budowla, będąca głównym elementem strażnicy. Do obecnych czasów zachowały się w części wschodniej i południowo-wschodniej jedynie fragmenty murów oraz wysoki na 1,5 metra wał ziemny.
Położona we wschodniej części skały, w jej najwyższym punkcie strażnica składała się głównie z dwu- lub trzykondygnacyjnej murowanej budowli, wzniesionej na planie czworoboku. Budowla była najprawdopodobniej typu zamkniętego – wejście znajdowało się na wysokości (prowadziły do niego liny, drabiny lub most). U podnóża skały od strony północnej znajdowało się niewielkie podzamcze na którym mieściły się pomieszczenia straży. Całe założenie otaczała fosa, drewniano-ziemny wał i wał wewnętrzny.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Strażnica była prawdopodobnie wzniesiona w XIV w. przez Kazimierza Wielkiego w celu strzeżenia południowej granicy, uzupełniając tym samym lukę między zamkami w Podzamczu, Smoleniu i Bydlinie. Nie mając już znaczenia strategicznego, została opuszczona w XV w. i od tamtego okresu zaczęła popadać w ruinę.
W okresie międzywojennym część skały wraz z północno-wschodnim fragmentem strażnicy zawaliły się. W 1959 r. ruiny zostały zabezpieczone przed dalszą degradacją, jednak niedługo potem mieszkańcy Ryczowa wysadzili budowlę chcąc pozyskać materiał budowlany. Podczas badań archeologicznych na terenie strażnicy w latach 1990–1991 odkryto cenne przedmioty i ustalono plan obiektu.
Źródło: peuk.fiiz.pl
