Kościół pw. Świętej Rodziny w Samborowicach
Kościół pw. św. Rodziny jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która należy do dekanatu Pietrowice Wielkie położonego na terenie diecezji opolskiej.
Neobarokowa świątynia jest murowana, otynkowana. Składa się z jednej nawy z transeptem. Jej prezbiterium zamknięte jest trójbocznie. Szczyty transeptu posiadają linię falistą, z blendami szczelinowymi, narożniki transeptu ujęte są natomiast kolumienkami. Okna i wejście zamknięto półkoliście. Nad prezbiterium znajduje się czworoboczna wieżyczka sygnaturki, z latarnią. Hełm wieży jest cebulasty (spłaszczony), z latarnią i kopułką z iglicą. Świątynię pokrywa dwuspadowy dach kryty dachówką. Do korpusu kościoła od strony zachodniej przylega czterokondygnacyjna wieża. Wystrój wnętrza świątyni jest współczesny.
Na uwagę zasługuje cmentarz przykościelny, założony jeszcze przed erygowaniem parafii, w 1912 r. Ma on ciekawy układ regularny, a w jego południowo-wschodniej części znajdują się dwa metalowe krzyże nagrobne z początku XX w.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Pierwsza wzmianka o Samborowicach pochodzi z metryki fundacyjnej z 1288 r. Przez krótki okres w XIV w. wieś należała do zakonu Joannitów w Grobnikach. Losy miejscowości były bardzo burzliwe i trudne, głównie przez częste zmiany jej właścicieli. Pierwszym obiektem sakralnym w Samborowicach była kaplica zamkowa znajdująca się w wybudowanym tutaj w 1610 r. zamku. Msze św. odprawiał w niej domowy kapelan. Jeden ze spadkobierców majątku – Franz Maximilian von Reiswitz, który w 1707 r. został Radcą Cesarzowym i Naczelnym Sędzią Księstwa Opolskiego, ufundował do tej kaplicy dzwon z datą 1717 r., który istnieje do dnia dzisiejszego. Następnym właścicielem Samborowic, w latach 1734–1778, był Johann Franz von Reiswitz. W owym czasie na skutek działań wojennych i innych zdarzeń losowych zamek coraz bardziej podupadał. Ostatnim właścicielem z rodu Reiswitz był Johann Nepomuk, który prowadził bardzo wystawny tryb życia, ubiegał się o tytuł hrabiego i w 1792 r. osiągnął swój cel zostając hrabią. Z powodu rozrzutnego i wystawnego trybu życia i tak już zadłużone majątki w Samborowicach i Krzanowicach doczekały się licytacji.
Równocześnie z wygaśnięciem rodu von Reiswitz, zmarł w 1779 r. ostatni kapłan na zamku. Wierni, należący do parafii w Krzanowicach, na msze św. chodzili jednak najczęściej do kościoła do Janowic lub Wojnowic, jako że do nich było bliżej.
W 1870 r. Josef Krziżok wybudował na swój koszt dużą kaplicę, a w 1876 r. odsprzedał ją wsi za 344 marki. Zabrakło jednak pieniędzy na utrzymanie kościółka i msze św. nie były tutaj nadal odprawiane. Ofiarodawca Josef Sobek przeznaczył na kościółek 600 marek, przez pomyłkę kwota ta została wpisana na konto gminy, a nie jak chciał pan Sobek na rzecz kościoła i w konsekwencji dalej nie odprawiano mszy św. na miejscu.
W 1910 r. zawiązała się rada kościelna. Rolnik Franciszek Plura podarował parcelę przy ulicy Opawskiej, na której w 1912 r. powstał cmentarz. Dla upamiętnienia tej daty ufundowano na cmentarzu krzyż. Kaplica – kościółek – została poświęcona przez dwóch księży pochodzących z Samborowic – dziekana Stanke z Hultschina i proboszcza Berga z Rudyszwałdu. W tym samym roku została odprawiona w miejscowym kościółku pierwsza msza św.
W 1918 r. powstała parafia Samborowice, ale przewidziany na pierwszego proboszcza kapłan Hanslik, krótko przed objęciem parafii zmarł na grypę. Pierwszym proboszczem parafii Samborowice został więc w 1919 r. ks. Paul Widlak, który już w 1921 r. wybudował przy ulicy Opawskiej plebanię.
Wciąż wzrastająca liczba wiernych spowodowała, że w 1933 r. wybudowano nowy kościół. Jego konsekracja miała miejsce 17 września 1933 r., a dokonał jej ks. biskup dr Schinzel z diecezji Ołomuniec.
Kościół doznał znacznych zniszczeń w czasie II wojny światowej, ale już w 1947 r. został odbudowany.
Źródło: peuk.fiiz.pl
