Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Sandomierzu
Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego znajduje się w zachodniej części Sandomierza oraz na terenie pobliskich wiosek (Chwałki, Kobierniki, Milczany, Sucharzów). Jej początki sięgają 1983 r., kiedy to ówczesny proboszcz parafii pw. Nawrócenia św. Pawła ks. Stanisław Bartoszewski postanowił urządzić punkt duszpasterski u zbiegu ulic Ożarowskiej i Mickiewicza. Plac na ten cel ofiarował Bolesław Woźniak. Szybko stanął tam krzyż, który poświęcił bp E. Materski w dniu 22 maja 1983 r. Niedługo potem na tym miejscu zbudowana została tymczasowa kaplica. Parafię erygował bp E. Materski 1 kwietnia 1987 r. Jej pierwszym proboszczem został ks. Antoni Firmanty. Kościół parafialny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego zbudowany został w latach 1987- 2000 wg projektu sandomierskich architektów inż. Zofii Łotkowskiej oraz inż. Mieczysława Frańczaka, odpowiedzialnego ze plany konstrukcji. Nad całością prac czuwali ks. Antoni Firmanty (do sierpnia 1991 r.) oraz ks. Józef Śmigiel. Wielką pomoc przy budowie świą- tyni okazywała rada parafialna, powołana przez ks. J. Śmigla. Wmurowanie kamienia węgielnego, poświęconego przez św. Jana Pawła II, miało miejsce 17 czerwca 1992 r. Pierwsza Msza święta w nowym kościele (bez okien i drzwi) odbyła się w Wielki Czwartek 1994 r. Przez kolejne lata trwały prace dekoracyjno-wykończeniowe: montaż ołtarza (1997), położenie posadzki, wykonanie ogrzewania (1998), zakup organów (2000). Uroczystego poświęcenia świątyni dokonał bp M. Zimałek 17 września 2000 r. Świątynia jest budowlą modernistyczną, ceglaną, o nieregularnym i dynamicznym kształcie, na pierwszy rzut oka przypominającym powiewający sztandar. Budowla ma nieregularną i niesymetryczną formę, jest węższa i wyższa z przodu, opadając i rozszerzając się pod kątem zgodnym z sąsiednimi ulicami ku tyłowi, gdzie mieści się prezbiterium i zaplecze. Za wklęsłą ścianą frontową zwieńczoną krzyżem skrywa się sześciokondygnacyjna wieża, z trzema dzwonami, wiszącymi na ostatniej, otwartej kondygnacji. W formie świątyni próźno szukać kąta prostego i prostej ściany. Po lewej stronie znajduje się rząd kurtynowych, falujących ścian i witraży z wizerunkami świętych, po prawej od wejścia witraże przedstawiają tajemnice różańcowe. Cała przestrzeń kościoła nakryta jest akustycznym stropem z drewna klejonego. Na ścianie ołtarzowej umieszczono duży, drewniany krucyfiks pomiędzy dekoracyjnie ułożonymi z cegieł ornamentami. Obok, po prawej, znajduje się kaplica MB Nieustającej Pomocy, a z drugiej strony – dekoracyjne tabernakulum w metaloplastycznej glorii z kłosów zboża i winnych gron, dzieło profesora Dousy. Tylną część utrzymanego dzięki witrażom w półmroku kościoła otacza biała empora z malowanymi stacjami Drogi Krzyżowej.
Źrodło: diecezjasandomierska.pl
