Kościół pw. św. Jakuba w Simoradzu
170/60 z 06.03.1960; A-308/78 z 21.04.1978
Kościół pw. św. Jakuba jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu skoczowskiego należącego do diecezji bielsko-żywieckiej.
Wybudowany w stylu gotyckim, z neogotycką wieżą, orientowany kościół pw. św. Jakuba kryje w swoim wnętrzu kilka cennych zabytków sztuki sakralnej. W prezbiterium (znacznie niższym od masywnej, kamiennej nawy kościoła) znajduje się wnęka zamknięta kratą (prawdopodobnie pozostałość po dawnym sakramentarium). Portal do zakrystii jest kamienny, również gotycki i pochodzi z XV w.
W barokowym XVIII-wiecznym ołtarzu głównym centralne miejsce zajmuje duży obraz przedstawiający patrona – św. Jakuba Apostoła, zaś w zwieńczeniu zdobi go mniejsze malowidło z wizerunkiem św. Jana Nepomucena. Ponadto w ołtarzu stoją późnobarokowe figury Matki Bożej z Dzieciątkiem, św. Barbary i św. Jana Chrzciciela. Prawy ołtarz boczny został poświęcony Matce Bożej, natomiast w lewym znajduje się obraz z 1764 r. ze sceną Nawrócenia św. Pawła, będący dziełem Kacpra Ociepki. Przed obrazem umieszczono gipsową figurę Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ponadto we wnętrzu świątyni na uwagę zasługują:
- pochodząca z XVIII w. rokokowo-klasycystyczna ambona, zdobiona w podniebiu baldachimu płaskorzeźbą gołębicy – symbolu Ducha Świętego;
- barokowe, XVIII-wieczne organy;
- malowidła ukazujące stacje Męki Pańskiej, znajdujące się na ścianach nawy głównej, pochodzące z przełomu XVIII/XIX w.;
- znajdujące się pod ołtarzem w prezbiterium kamienne płyty nagrobne z napisami w języku staromorawskim.
Wokół kościoła znajduje się cmentarz parafialny z najstarszymi grobowcami z początku XX w.
W 2010 r. simoradzki kościół dostąpił wielkiego zaszczytu, został bowiem ogłoszony „Jubileuszowym” kościołem św. Jakuba Apostoła, co wiąże się nie tylko z prestiżem, ale także duchową korzyścią dla parafian, gości i turystów.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Parafia pw. św. Jakuba w Simoradzu jest jedną z najstarszych na Śląsku Cieszyńskim. Pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1286 r., co oznacza, iż musiała ona istnieć już wcześniej. Potwierdzenie wiadomości o istnieniu parafii znajduje się również m.in. w księdze fundacyjnej biskupstwa wrocławskiego z 1305 r. Z protokołów wizytacyjnych z XVII w. wynika, że Simoradz był parafią filialną kościoła pw. św. Małgorzaty w Dębowcu. Wydaje się jednak, iż do poł. XV w. stanowił on samodzielną parafię, która utraciła swoją niezależność z uwagi na wielkość osady, a także rozprzestrzeniające się w tych okolicach bardzo mocno wpływy reformatów. Prawdopodobnie już od średniowiecza do parafii, poza osadą Simoradz, należała jeszcze jedna osada – Iskrzyczyn, i tak jest również w czasach współczesnych. Jeśli chodzi o przynależność diecezjalną Simoradza, znajdował się on na terenie diecezji wrocławskiej archidekanatu opolskiego, dekanatu cieszyńskiego.
Pierwotna świątynia wzniesiona została prawdopodobnie w XIII w. Tak jak obecnie, była murowana i posiadała osobną dzwonnicę. Obecna, murowana świątynia została wzniesiona ok. XV w., a w 1842 r. znacznie rozbudowana, a następnie kilkakrotnie remontowana w XX w.
W okresie reformacji znajdowała się, podobnie jak wiele innych katolickich świątyń, w posiadaniu protestantów, którzy zwrócili go prawowitym właścicielom na mocy rozporządzenia władz lokalnych dopiero w 1654 r. Zaraz potem kościół przyłączono do parafii w pobliskim Dębowcu. W latach późniejszych był też filią parafii w Skoczowie. Po drugiej wojnie światowej utworzono w 1966 r. lokalię, a 27 grudnia 1980 r. reerygowano samodzielną parafię św. Jakuba w Simoradzu.
Źródło: peuk.fiiz.pl
