Miejska Izba Muzealna w Zawierciu

Opis

Miejska Izba Muzealna w Zawierciu to unikalne miejsce, gdzie można zapoznać się z bogatą historią miasta i jego mieszkańców. Placówka działa w strukturze Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej, która jest samorządową instytucją kultury, służącą zaspokajaniu potrzeb oświatowych, kulturalnych i informacyjnych społeczeństwa oraz uczestniczącą w upowszechnianiu wiedzy i nauki, dbającą o sprawne funkcjonowanie sieci bibliotecznej i systemu informacyjnego na terenie miasta i powiatu.

Zadaniem Miejskiej Izby Muzealnej jest gromadzenie, przechowywanie i eksponowanie pamiątek związanych z regionem zawierciańskim. Eksponaty w niej prezentowane to w większości dary mieszkańców miasta.

W izbie zgromadzono różnorodne zdjęcia, pamiątki, dokumenty i muzealia dotyczące historii miasta, obejmujące bardzo szeroki horyzont czasowy, od prehistorii aż po czasy współczesne. Podzielone są one na następujące działy: prehistoria, administracja, szkolnictwo, historia przemysłu i zakładów pracy, historia powiatu. Organizatorzy izby położyli szczególny akcent na ukazanie sylwetek ludzi, którzy swoją pracą zawodową i społeczną przyczynili się do rozwoju w mieście życia gospodarczego, kulturalnego i społecznego.

Izba muzealna współpracuje ze szkołami na terenie miasta. Organizuje dla uczniów lekcje historii o swoim mieście w ramach ścieżki dydaktycznej – regionalizm.

Atrakcją samą w sobie jest siedziba Miejskiej Izby Muzealnej, którą stanowi zabytkowa willa dyrektora Towarzystwa Akcyjnego Zawiercia (TAZ) Stanisława Szymańskiego, zwana Pałacykiem Szymańskiego. Została ona wzniesiona w latach 1896–1897 w stylu szwajcarskim jako integralna część Osiedla Robotniczego TAZ. Jej projektantem był inż. architekt Hugo Kudera z Warszawy. Obiekt wzniesiono z cegły i osadzono na kamiennym cokole. Przed budynkiem znajdował się okazały podjazd z gazonem. Willę otaczał park w stylu angielskim, zaprojektowany przed 1901 r. w pracowni Kudera, na terenie którego założony został piękny ogród, szklarnia, oranżeria, a także wybudowane zostały budynki gospodarcze (pomieszczenia dla dorożek i stajnia dla koni). Od strony południowo-zachodniej willę otaczał duży staw, do którego od wschodu wpływała mała rzeczka zwana „Młynówką”, nad którą znajdował się mostek prowadzący na ulicę Sienkiewicza i do kościoła. Od strony północno-zachodniej znajdował się wjazd na plac wysadzany klombami kwiatowymi i gazonami przed willą. Sam park zaniedbywany od 1939 r. został przejęty po wojnie przez Skarb Państwa, stając się parkiem miejskim. Do dnia dzisiejszego nie zachowały się zabudowania gospodarcze ani też zabytkowa brama wiodąca do wilii, zostały one bowiem wyburzone w latach 60. XX w. w związku z budową ośrodka sportowo-wypoczynkowego.