Kościół pw. Dobrego Pasterza w Bytomiu

Pierwszym miejscem, gdzie mieszkańcy Karbia, należącego do parafii św. Krzyża w Miechowicach spotykali się na modlitwie i nabożeństwach była kaplica w domu Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej, działającej na prawach kościoła publicznego. Proboszcz parafii św. Krzyża, ks. Jan Kuboth czynił starania o budowę kościoła w Karbiu, aby oszczędzić ludziom i Siostrom drogi do Miechowic.

Rozwój przemysłu spowodował szybki wzrost liczby mieszkańców. W Karbiu w roku 1900 mieszkały 4123 osoby a w roku 1911 już 6088. Sprawa lokalizacji kościoła natrafiła na wiele trudności gdyż teren Karbia od wielu lat był terenem podziemnej eksploatacji węgla i obawiano się szkód górniczych. Ks. prałat Kuboth zdołał jednak wszystkie przeszkody usunąć, zdobyć akceptację władz i w 1905 r. przystąpiono do budowy kościoła. Projekt wykonał mistrz budowniczy, pan Śliwka z Zabrza – Zaborza. Budowę nadzorował pan Paul, mistrz murarski z Karbia.

Wybudowana świątynia to kościół w stylu neogotyckim, halowy, trzynawowy, z chórem muzycznym, z dwoma wieżami od strony wschodniej o wysokości 56 m. Ołtarz główny skierowany na zachód, neogotycki, bogato rzeźbiony w drzewie, polichromowany, ze złoceniami, z wartościowym obrazem Chrystusa „Dobrego Pasterza” w środku, po bokach postacie św. Augustyna i św. Ambrożego, doktorów Kościoła. W nawie krzyżowej znajdują się ołtarze św. Anny i św. Barbary. Kościół zdobią witraże, przy filarach postacie Matki Boskiej, św. Józefa i Apostołów, rzeźbiona ambona i piękne płaskorzeźby stacji drogi krzyżowej. Na chórze znajdują się organy zbudowane przez firmę Berschdorf z Nysy, z ciekawym prospektem, posiadające 35 głosów, dwa manuały i pedał.

Budowę kościoła zakończono w 1909 roku i poświęcenia dokonał proboszcz parafii Najświętszej Marii Panny z Bytomia ks. dziekan Buchwald. Równocześnie oddano do użytku cmentarz parafialny. Parafię erygowano w roku 1910 a pierwszym proboszczem został ks. Aureliusz Barabasz, który tę funkcję sprawował do swojej śmierci w 1933 r. Jego staraniem zbudowano dom parafialny, w którym liczne grupy i związki parafialne mogły rozwinąć swoją pożyteczną działalność. Księża, do chwili wybudowania w 1925 r. plebanii, mieszkali w klasztorze. Parafianom, poległym w pierwszej wojnie światowej poświęcono pomnik na rogu placu kościelnego.

Nastąpiły trudne lata reżimu Trzeciej Rzeszy i druga wojna światowa. W 1945 r. kościół został poważnie uszkodzony na skutek ostrzału artyleryjskiego; zniszczeniu uległy wszystkie okna. Również dzwony padły ofiarą wojny. Po wojnie przybyło do parafii wielu nowych mieszkańców z różnych stron, których trzeba było integrować.

Wzrastające wydobycie węgla spowodowało liczne, szkody górnicze. Dzięki ofiarności parafian i staraniem proboszcza ks. Józefa Godzieka stopniowo naprawiano szkody, wstawiano nowe okna a w 1955 r. także nowe dzwony. Remontom jednak nie było końca gdyż poważne szkody górnicze naruszyły stabilność kościoła. Pękały ściany i dach, a przebywanie w nim stawało się ryzykowne i rozważano możliwość rozebrania kościoła. Jednak nieugięta, bezkompromisowa postawa proboszczów i parafian spowodowały zaniechanie tych zamysłów.

Szczególnym wydarzeniem w parafii była peregrynacja kopii cudownego Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z okazji Chrztu Polski w 1965 r. Pomimo licznych trudności ze strony władz totalitarnych regularnie odbywały się pielgrzymki parafian do Matki Boskiej Piekarskiej oraz na Górę św. Anny. Trudne lata osiemdziesiąte, stan wojenny i strajki licznie gromadziły wiernych na nabożeństwach. Parafia musiała też zająć się rozdzielaniem darów przychodzących z zagranicy.

Tymczasem szkody górnicze narastały i palący stał się kapitalny remont kościoła, wręcz ratowania go przed rozbiórką. To zadanie przypadło ks. Leopoldowi Rychcie, który podjął nadludzkie wysiłki, aby kościół utrzymać.

Od maja do października 1984 r. nabożeństwa odbywały się przy ołtarzu polowym na placu kościelnym lub w domu parafialnym.

W kościele zerwano całą podłogę, aby wzmocnić fundamenty, naprawiono pęknięcia ścian i dachu. Pokryto dach blachą miedzianą. Założono nowe instalacje i nowe ogrzewanie, wstawiono nowe witraże, nowe ławki i konfesjonały, ołtarz, chrzcielnicę i ambonę z białego marmuru. Wyremontowano także organy. Zrobiono nowy parkan wokół kościoła, a plac kościelny wyłożono płytkami i kostką. Obok kościoła zbudowano nowy dom katechetyczny, który służy całej parafii.

W dniu 24. września 1989 r. biskup Jan Wieczorek dokonał uroczystej konsekracji kościoła. Wydarzenie to stało się wielkim świętem dla całej parafii, a szczególnie tych parafian, którzy ofiarnie, przez wiele lat, wspierali dzieło ratowania świątyni.

Źródło: dobrypasterz.opw.pl