Budynek tzw. Czerwonej Chemii w Gliwicach

W 1896 roku została powołana do życia Królewska Szkoła Budowy Maszyn i Hutnictwa, w związku z tym postanowiono wybudować jej siedzibę w Gliwicach. Wybudowano ją w latach 1906-07, czyli wcześniej niż dzisiejsza „Szara Chemia”.

Budowlę przyszłej szkoły zaprojektował radca budowlany Wilhelm Kranz, zaś wykonaniem techniczno-architektonicznym zajęła się popularna wówczas firma Georga Kuczory. W projekcie Kranza niewątpliwie widać było powrót do odległej w architekturze epoki gotyku, lecz w czasach budowy szkoły - neogotyku, nawiązującego do architektury wspomnianej epoki obecnej w krajach północnoniemieckich. Postawiono trzy budynki: główny, laboratorium maszyn i komin o wysokości 35 metrów.

Budynek główny posiada cztery kondygnacje z elewacjami „oblicowanymi” cegłą klinkierową koloru czerwonego, w układzie krzyżowym, charakterystycznym dla epoki gotyku - i został wzniesiony na planie prostokąta. Elewacje ozdabiają cegły tzw. glazurowe lub klinkierowe, wraz z elementami kamiennymi. Na wieży budowli do czasów obecnych zachował się herb pruski - czarny orzeł, który na piersi trzyma tarczę, przedstawiającą herb miasta; oba wykonane są z tzw. majoliki (odmiana ceramiki). Jest to jeden z czterech utrwalonych w różnych stylach architektonicznych herbów miasta Gliwice. 

Wewnątrz dawnej szkoły można zauważyć hall pokryty sklepieniami: sieciowym i krzyżowo-żebrowym, wsparte na filarach i tzw. półkolumnach, których głowice ozdobiono liśćmi dębu i żołędziami. Z oryginalnego wystroju została jeszcze posadzka terakotowa w korytarzach i kuta balustrada.

W styczniu 1945 roku, podczas dość ciężkich walk w Gliwicach zostały uszkodzone elewacje i wieża. Od stycznia do czerwca 1945 roku w budynku mieścił się szpital oddziałów radzieckich. We wrześniu 1945 roku budynek został przekazany - utworzonej na bazie Politechniki Lwowskiej - Politechnice Śląskiej. W 1947 roku dobudowano do północno-wschodniej elewacji budynku salę audytorium, a także digestorium i hall, według projektu Tadeusza Teodorowicza-Todorowskiego.

Źródło: polskaniezwykla.pl