Kaplica Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych w Goczałkowicach-Zdroju
Kaplica Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych w Goczałkowicach-Zdroju należy do rzymskokatolickiej parafii pw. św. Jerzego, która położona jest na terenie dekanatu pszczyńskiego należącego do archidiecezji katowickiej.
Wzniesiona została ona w 1866 r., a jej powstanie wiąże się z uruchomieniem w Goczałkowicach-Zdroju w 1862 r. uzdrowiska. Została ona bowiem wzniesiona jako podziękowanie za uleczenie kilkunastoletniego chłopca, syna dzierżawców folwarku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz, którego treść stanowią uzdrowienia mające miejsce w latach 1862–1863. Artysta malarz wiernie przedstawił na nim rzeczywistość goczałkowicką. Na pierwszym planie znajdują się dwie autentyczne postacie, które doznały tu uleczenia, w tle Beskidy, w pobliżu zaś staw Maciek i Wisła.
Dzisiaj kapliczka Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych gromadzi wiernych i czcicieli Matki Bożej w dniach rocznic objawień fatimskich, czyli każdego 13-go od maja do października.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Początki Goczałkowic i dane o pierwszym tutejszym kościele niestety giną w mrokach historii. Wiadomo, że wieś Goczałkowice początkowo należała do parafii w Pszczynie. Powstały ok. 1350 r. dekanat pszczyński należał z kolei aż do 1821 r. do diecezji krakowskiej. Parafia utworzona została 1444 r. i prawdopodobnie istniał tu wtedy kościółek pw. św. Wojciecha. Kolejny kościół zbudowano prawdopodobnie ok. 1534 r. i nosił już podwójne wezwanie: św. Wojciecha i św. Jerzego. Był to kościół drewniany, kryty gontem z dzwonnicą (wolno stojącą) i dwoma dzwonami, wewnątrz ozdobiony obrazami patronów i św. Trójcy. W 1569 r. baron Karol von Promnitz, pan na Pszczynie, ogłosił przejście całego państwa pszczyńskiego na luteranizm – w parafiach usuwano duchownych katolickich i osadzano protestanckich. W tym też roku kościół goczałkowicki z samodzielnej parafii został przekształcony w kościół filialny parafii w Pszczynie. Aż do XVIII w. Goczałkowice pozostawały pod zarządem protestanckim. Katolicy z Goczałkowic już w XVII w. czynili starania o ponowne utworzenie parafii. Jednak kościół pozostawał filią parafii pszczyńskiej aż do 1797 r., kiedy to na powrót uzyskał status samodzielnej placówki duszpasterskiej. Pierwszym jej proboszczem był ks. Fryderyk Borówka. Drewniany kościół pw. św. Wojciecha i św. Jerzego z XVI w. służył tutejszej parafii do 7 września 1908 r., kiedy to uległ zniszczeniu w czasie pożaru. W latach 1909–1910 wybudowano nowy murowany kościół w stylu barokowym wg projektu Ludwika Schneidera. Konstruktorem był Paweł Swoboda, a wyposażenie wnętrza zaprojektował Folka z Pawłowic. Poświęcenie nowej świątyni miało miejsce 15 grudnia 1910 r., zaś jego konsekracja – 10 września 1929 r. Projekt obecnego wystroju wnętrza sporządzili artyści plastycy Stanisław Hochuł, Alina Rabaszowska i Stanisław Robaszowski.
Tyle, jeżeli chodzi o historię parafii, do której przynależy opisywana kapliczka Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych. Słów kilka należałoby teraz dodać o goczałkowickim uzdrowisku, którego legło u postaw wzniesienia tego obiektu. Początek rozwoju zdroju przypadł na II połowę XIX w. W 1856 r. Rząd Pruski, podczas poszukiwań soli, odkrył bowiem tutaj bogate złoża solanki o dużych wartościach leczniczych. Pierwsze obiekty uzdrowiskowe zostały wzniesione w latach 1860–1862 z inicjatywy pszczyńskiego lekarza, chirurga i położnika – A. Baebla, budowniczego W. Czecha oraz dwóch kupców H. Schillera i J. Lustiga. Powstały wówczas: łazienki, dom zdrojowy, pijalnia wód i pensjonat. W pijalni, całej z drewna, ozdobionej perłowymi inkrustracjami, mieścił się marmurowy basen osadzony na kamiennych postumentach. Z niego efektownymi przewodami przepływała solanka, którą dowolnie czerpać mogli kuracjusze. Pijalnia połączona była z domem zdrojowym krytym deptakiem o długości 88 m. Pierwszy sezon kuracyjny zaczął się w maju 1862 r. W tym czasie przebywał tutaj także kilkunastoletni chłopczyk, który dzięki pobytowi w nowoczesnym jak tamte czasu uzdrowisku, został całkowicie uleczony.
Źródło: peuk.fiiz.pl
