Kościół pw. św. Jerzego w Goczałkowicach-Zdroju
Kościół pw. św. Jerzego w Goczałkowicach-Zdroju jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu pszczyńskiego należącego do archidiecezji katowickiej.
Barokowy, pochodzący z początku XX w. kościół to dzieło Ludwika Schneidera, śląskiego architekta, twórcy projektów wielu śląskich kościołów, głównie wyznania katolickiego (m.in. kościoła pw. św. Antoniego Padewskiego w Rybniku, kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wodzisławiu Śląskim), przedstawiciela historyzmu, który projektował budowle przede wszystkim w stylu neogotyckim, jednakże w jego bogatym dorobku znalazły się realizacje w stylach neoromańskim oraz neobarokowym.
Murowana świątynia została wzniesiona na planie krzyża, z wysoką wieżą zwieńczoną barokowym hełmem na sygnaturkę, znajdującą się od strony frontowej. Składa się ona z nawy głównej i prezbiterium, zamkniętego półkolistą absydą. Wyposażenie wnętrza kościoła, pierwotnie zaprojektowane przez Folka z Pawłowic, obecnie jest dziełem artystów plastyków Stanisława Hochuła, Aliny Rabaszowskiej i Stanisława Robaszowskiego. Centralnym punktem świątyni jest ołtarz główny z rzeźbą patrona – św. Jerzego.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Początki Goczałkowic i dane o pierwszym tutejszym kościele niestety giną w mrokach historii. Wiadomo, że wieś Goczałkowice początkowo należała do parafii w Pszczynie. Powstały ok. 1350 r. dekanat pszczyński należał z kolei aż do 1821 r. do diecezji krakowskiej. Parafia utworzona została 1444 r. i prawdopodobnie istniał tu wtedy kościółek pw. św. Wojciecha. Kolejny kościół zbudowano prawdopodobnie ok. 1534 r. i nosił już podwójne wezwanie: św. Wojciecha i św. Jerzego. Był to kościół drewniany, kryty gontem z dzwonnicą (wolno stojącą) i dwoma dzwonami, wewnątrz ozdobiony obrazami patronów i św. Trójcy. W 1569 r. baron Karol von Promnitz, pan na Pszczynie, ogłosił przejście całego państwa pszczyńskiego na luteranizm – w parafiach usuwano duchownych katolickich i osadzano protestanckich. W tym też roku kościół goczałkowicki z samodzielnej parafii został przekształcony w kościół filialny parafii w Pszczynie. Aż do XVIII w. Goczałkowice pozostawały pod zarządem protestanckim. Katolicy z Goczałkowic już w XVII w. czynili starania o ponowne utworzenie parafii. Jednak kościół pozostawał filią parafii pszczyńskiej aż do 1797 r., kiedy to na powrót uzyskał status samodzielnej placówki duszpasterskiej. Pierwszym jej proboszczem był ks. Fryderyk Borówka.
Drewniany kościół pw. św. Wojciecha i św. Jerzego z XVI w. służył tutejszej parafii do 7 września 1908 r., kiedy to uległ zniszczeniu w czasie pożaru. W latach 1909–1910 wybudowano nowy murowany kościół w stylu barokowym wg projektu Ludwika Schneidera. Konstruktorem był Paweł Swoboda, a wyposażenie wnętrza zaprojektował Folka z Pawłowic. Poświęcenie nowej świątyni miało miejsce 15 grudnia 1910 r., zaś jego konsekracja – 10 września 1929 r. Projekt obecnego wystroju wnętrza sporządzili artyści plastycy Stanisław Hochuł, Alina Rabaszowska i Stanisław Robaszowski.
W 1866 r. została zbudowana kaplica Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych, której powstanie wiąże się z założeniem w Goczałkowicach uzdrowiska. Została ona bowiem wzniesiona jako podziękowanie za uleczenie kilkunastoletniego chłopca, syna dzierżawców folwarku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz, którego treść stanowią uzdrowienia mające miejsce w latach 1862–1863. Artysta malarz wiernie przedstawił na nim rzeczywistość goczałkowicką. Na pierwszym planie znajdują się dwie autentyczne postacie, które doznały tu uleczenia, w tle Beskidy, w pobliżu zaś staw Maciek i Wisła.
W 1883 r. postawiono z kolei murowany kościółek pw. św. Anny w miejsce starego, drewnianego.
W 1935 r. powstał kolejny obiekt sakralny: klasztor i kaplica Sióstr Salwatorianek, które do dziś związane są z goczałkowicką parafią.
Źródło: peuk.fiiz.pl
