Kaplica pw. św. Anny w Goczałkowicach-Zdroju
521/65 z 20.01.1966
Kaplica pw. św. Anny w Goczałkowicach-Zdroju to murowany kościołek, który wzniesiono w latach 80. XIX w. w miejscu drewnianej świątyni. Z jego powstaniem związana jest figurka Matki Boskiej oraz tajemnicze przeniesienie materiałów z miejsca budowy ok. 1 km dalej, w obecne miejsce, co uznane zostało za cud.
Kaplica pw. św. Anny w Goczałkowicach-Zdroju należy do rzymskokatolickiej parafii pw. św. Jerzego, która położona jest na terenie dekanatu pszczyńskiego należącego do archidiecezji katowickiej.
Neogotycką małą świątynię, nadal urzekającą swoją piękną architekturą, wzniesiono w 1883 r. w miejscu, gdzie wcześniej istniała kaplica drewniana, którą rozebrano celem wybudowania świątyni murowanej. Z jej powstaniem związana jest pewna legenda, znana wszystkim mieszkańców Goczałkowic. W planach kościół miał powstać w polu (ul. Szkolną a Borem), ok. 1 km dalej, i tam też rozpoczęto budowę. W nocy, w tajemniczy, nikomu niewiadomy sposób, materiały budowlane przełożono tam, gdzie obecnie mieści się świątynia. Według opowiadań materiały te przenoszono z miejsca na miejsce trzy razy, aż ostatecznie postanowiono, że widocznie taka jest wola Matki Boskiej (której figurka tam się znajdowała) i w związku z tym zbudowano go w tym właśnie punkcie.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Początki Goczałkowic i dane o pierwszym tutejszym kościele niestety giną w mrokach historii. Wiadomo, że wieś Goczałkowice początkowo należała do parafii w Pszczynie. Powstały ok. 1350 r. dekanat pszczyński należał z kolei aż do 1821 r. do diecezji krakowskiej. Parafia utworzona została 1444 r. i prawdopodobnie istniał tu wtedy kościółek pw. św. Wojciecha. Kolejny kościół zbudowano prawdopodobnie ok. 1534 r. i nosił już podwójne wezwanie: św. Wojciecha i św. Jerzego. Był to kościół drewniany, kryty gontem z dzwonnicą (wolno stojącą) i dwoma dzwonami, wewnątrz ozdobiony obrazami patronów i Św. Trójcy. W 1569 r. baron Karol von Promnitz, pan na Pszczynie, ogłosił przejście całego państwa pszczyńskiego na luteranizm – w parafiach usuwano duchownych katolickich i osadzano protestanckich. W tym też roku kościół goczałkowicki z samodzielnej parafii został przekształcony w kościół filialny parafii w Pszczynie. Aż do XVIII w. Goczałkowice pozostawały pod zarządem protestanckim. Katolicy z Goczałkowic już w XVII w. czynili starania o ponowne utworzenie parafii. Jednak kościół pozostawał filią parafii pszczyńskiej aż do 1797 r., kiedy to na powrót uzyskał status samodzielnej placówki duszpasterskiej. Pierwszym jej proboszczem był ks. Fryderyk Borówka.
Drewniany kościół niestety spłonął 7 września 1908 r. W latach 1909–1910 wybudowano nowy murowany kościół w stylu barokowym wg projektu Ludwika Szneidera. Konstruktorem był Paweł Swoboda, a wyposażenie wnętrza zaprojektował Folka z Pawłowic. Poświęcono go 15 grudnia 1910 r., a konsekrowany był 10 września 1929 r. Projekt obecnego wystroju wnętrza sporządzili artyści plastycy Stanisław Hochuł, Alina Rabaszowska i Stanisław Robaszowski.
W 1866 r. została zbudowana kaplica Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych, której powstanie wiąże się z założeniem w Goczałkowicach uzdrowiska. Została ona bowiem wzniesiona jako podziękowanie za uleczenie kilkunastoletniego chłopca, syna dzierżawców folwarku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz, którego treść stanowią uzdrowienia mające miejsce w latach 1862–1863. Artysta malarz wiernie przedstawił na nim rzeczywistość goczałkowicką. Na pierwszym planie znajdują się dwie autentyczne postacie, które doznały tu uleczenia, w tle Beskidy, w pobliżu zaś staw Maciek i Wisła.
W 1883 r. postawiono z kolei murowany kościółek pw. św. Anny w miejsce starego, drewnianego.
W 1935 r. powstał kolejny obiekt sakralny: klasztor i kaplica Sióstr Salwatorianek, które do dziś związane są z goczałkowicką parafią.
Źródło: peuk.fiiz.pl
