Piec garncarski w Iłży
144/A z 10.02.1966 oraz 345/A z 21.10.1986
W Iłży przy ulicy Wójtowskiej znajduje się piec garncarski do wypalania wyrobów glinianych. Jego wyjątkową w skali kraju cechą jest świetnie zachowana wapienna obudowa, która miała chronić okoliczne budynki przed zaprószeniem ognia. Po prawej stronie wejścia na plac stoi pamiątkowa tablica, a po lewej stronie pieca jest okratowane dziś dla celów bezpieczeństwa wejście do środka pieca.
Źródło: turysta.ilza.pl
Dzieje iłżeckiego garncarstwa były przez stulecia ściśle związane z historią samego miasta, kwitło wraz z nim i razem z nim podupadło. Lata największej świetności to koniec XVI stulecia i pierwsza połowa następnego wieku. Cenione wyroby iłżeckich garncarzy znajdowały nabwcóww wielu miastach Polski. Literatura historyczna zachowała nawet wzmianki o wywozie tych naczyń do Szwecji. Załamanie rzemiosła nastąpiło wraz z latami „potopu szwedzkiego”.
W 1668 roku w Iłży działało już tylko siedmiu garncarzy, którzy produkowali na potrzeby rynku lokalnego. Wiek XVIII i XIX to czas powolnej odbudowy wzmiankowanego rzemiosła, jakkolwiek dawnej świetności już nie odzyskało. Nie sprzyjała temu zarówno manufakturowa produkcja naczyć a samej Iłży ( Fabryka Fajansu Sunderlanda ). Jak i konkurencja ze strony trwalszych naczyń blaszanych i żeliwnych. Po drugiej wojnie światowej iłżeccy garncarze zajmowali się głównie wyrobem ceramiki „cepeliowskiej”. Cieszyła się dużym uznaniem nabywców, zarówno w kraju jak i poza jego granicami.
Źródło: turysta.ilza.pl
