Pałac Młodzieży im. prof. Aleksandra Kamińskiego w Katowicach

Katowicki Pałac Młodzieży stanowi doskonały przykład stylu epoki socrealizmu w polskiej architekturze i jako taki uznać go należy za zabytkową atrakcję nie tylko na skalę województwa śląskiego, ale również całej Polski.

Wzniesiony z wielkim rozmachem w latach 1949–1951 pałac łączy w sobie cechy późnego modernizmu (kubistyczne bryły i ich przenikanie ze starannie wykonaną elewacją) oraz socrealizmu widocznego zwłaszcza we wnętrzach (dekoracyjne posadzki mozaikowe, okładziny ścienne z płyt marmurowych, ale przede wszystkim malowidła naścienne ukazujące śląski lud pracy). Najbardziej reprezentacyjny charakter posiadają zewnętrzne elewacje po stronie zachodniej i północnej. Ta pierwsza jest trzyczęściowa i wzniesiona na kamiennym cokole wykonanym z ciosów granitu, powyżej którego umieszczono prostokątne płyty piaskowca. Druga natomiast to wysunięta część teatru oblicowana płytami piaskowca z zaznaczonymi pasami gzymsowymi oddzielające kondygnacje.

Pomimo upływu 60 lat od czasu uroczystego otwarcia, które miało miejsce 3 grudnia 1951 r., pałac zachował się po dziś dzień praktycznie w niezmienionym stanie, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Cały czas także pełni funkcje oświatowo-wychowawcze, dla których został wybudowany, będąc nadal jedną z największych i najważniejszych placówek wychowania pozaszkolnego. Zgodnie ze statutem, instytucja ta realizuje zadania w zakresie lokalnej polityki oświatowej, nauki, kultury i sztuki, sportu i turystyki, a także innych potrzeb edukacyjnych dzieci i młodzieży, a w szczególności:

• prowadzi działalność dydaktyczną i wychowawczą w oparciu o posiadaną bazę zapewniając masowy udział dzieci i młodzieży;
• tworzy warunki i realizuje program nauczania i wychowania dla uczniów szczególnie uzdolnionych, wykorzystując nowoczesne metody pracy oraz autorskie programy nauczania;
• wypracowuje najbardziej pożądane formy pracy pozaszkolnej z wychowankami, które wzmacniają odwagę i zaufanie do samego siebie poprzez: dobrowolność uczestnictwa, różnorodność środków wyrazu, innowacje realizowane w procesie nauczania, uznawanie przeżycia, uwzględnianie wszystkich poziomów komunikowania, kontakty z rówieśnikami.