Park przy ulicy Klasztornej w Krakowie

Park jest położony na obszarze dawnej wsi Mogiła. Powstawał równocześnie z rezydencją – willą Rogozińskich, chociaż jedynie przez 16 lat tworzył całość, tzn. wspólnotę majątkową z działką, na której wybudowano willę. W połowie XIX wieku, teren na którym współcześnie znajduje się park należał do rolnika Stanisława Zemły i składał się z ogrodu, roli i łąki. Działka, na której znajduje się obecnie willa należała do rodziny Rogozińskich, która to na przełomie XIX i XX wieku wybudowała na miejscu starego domu nową, murowaną z cegły i otynkowaną willę w stylu dworku, rezydencji podmiejskiej, usytuowaną w północno-wschodniej części parceli, bliżej ulicy Klasztornej. Gdy rodzina Rogozińskich sprzedała posiadłość, kolejnymi właścicielami rezydencji zostali: w 1917 roku Maria z Mieszkowskich Niemiryczowa, a po czterech latach – w 1921 roku majątek nabyli na podstawie aktu kupna Jan Ignacy Lelito i Katarzyna z Kołodziejczyków Lelitowa. 16 stycznia 1933 roku posesję zakupili Georges Jean Wladislas de Pobóg Krasnodębski i Anna Maria de Pobóg Krasnodębska. Nowi właściciele już dziewięć miesięcy później nabyli położony na południe, należący dawniej do Stanisława Zemły majątek i założyli na nim park krajobrazowy.

Okres pomiędzy 1933 a 1948 rokiem to czas, kiedy obszar, w skład którego wchodziły pierwotna działka, na której znajduje się willa, działka przylegająca od północy, na której Krasnodębscy w latach 30. wznieśli skrzydło północne budynku i park przynależał do jednego właściciela. Krasnodębscy urządzili przed dworkiem jedno wnętrze kompozycyjne o klinowatym kształcie. We wnętrzu rosły krzewy ozdobne i kwiaty, a bliżej ganku założono trawnik. Posadzono m.in. sosny, a także wiele drzew liściastych, które próbowano połączyć kompozycyjnie z istniejącym sadem w zachodniej części założenia i rosnącymi na tym obszarze, wzdłuż linii wschód-zachód starymi grabami i wiązami, będącymi być może pozostałością dawnej zieleni przydrożnej. Utworzono również alejki żwirowane, wykonane na specjalnie ubijanym podkładzie z piasku i gliny. Mimo niewielkich rozmiarów założenia, kompozycja parku za czasów Krasnodębskich miała charakter tak zwanego stylu dworkowego, panującego w sztuce ogrodowej w latach 30. XX wieku. Polegał on na połączeniu parku o charakterze naturalistycznym z sadem i ogrodem.

W 1949 roku rozpoczyna się budowa Nowej Huty. Niedługo później wzdłuż południowej granicy parku powstaje ulica Wacława Sieroszewskiego, a w północno-zachodniej jego części skonstruowano drewniany amfiteatr – muszlę koncertową i ławki dla widowni. W jego okolicy usunięto część drzew owocowych. W latach 50., oddzielony od willi park zaczął pełnić funkcje rekreacyjne dla mieszkańców nowo powstałych osiedli Nowej Huty. W 1971 roku, w południowej części parku, przy ulicy Sieroszewskiego ustawiono pomnik-głaz upamiętniający Wojciecha Bogusławskiego, który akcję swojej opery „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” umieścił w Mogile. W latach 70. teren parku został uporządkowany; wycięto dziko rosnące krzewy, wykonano nowe ogrodzenie, wyasfaltowano alejki i zamontowano oświetlenie niskie i wysokie. Rozebrano też pozostałości zdewastowanego amfiteatru. W jego miejscu powstała polana, uzupełniona przez dosadzenie drzew.

W 2006 roku park przy ulicy Klasztornej przeszedł gruntowną rewaloryzację. W jej trakcie wyremontowano dotychczasowe alejki, które wykonano w technologii Hanse Grand. Jest to nawierzchnia przyjazna środowisku, składająca się z łupków, żwiru i kamienia naturalnego. Dostawiono również elementy małej architektury: 24 ławki, kosze i cztery stoły do gier planszowych, zlokalizowane na jednym z dwóch małych placyków w alejkach północnej części parku. Drugi placyk stanowi rezerwę terenu pod ewentualne wystawy plenerowe, rzeźbę lub inny element plastyczny. Zainstalowano też wysokie lampy oświetleniowe, nowe, niskie, metalowe ogrodzenie zewnętrzne oraz dokonano renowacji trawników i dosadzenia krzewów oraz bylin.

Źródło: wikipedia.pl