Dzielnica Cesarska w Poznaniu

Dzielnica powstała w miejscu likwidowanych obwarowań Twierdzy Poznań, na ich zachodnim odcinku, zwłaszcza w szeroko rozumianym rejonie Bramy Berlińskiej. Genezą jej powstania była konieczność poprawy rozwoju przestrzennego miasta, hamowanego jak dotąd poprzez istnienie obwarowań. Kluczowa narada w tej sprawie odbyła się 21 maja 1898, a udział w niej wziął m.in. pruski minister oświecenia Robert Bosse i minister spraw wewnętrznych Erhard von der Recke. Poznań należał wówczas do miast o wyjątkowo niekorzystnej strukturze zabudowy – aż 10% ludności mieszkało stłoczone w suterenach. Nie wpływało to korzystnie na chęć osiedlania się tutaj przez państwowy korpus urzędniczy.

Pierwszy plan rozwoju budownictwa monumentalnego na tym terenie powstał w 1890 (radca budowlany Heinrich Grüder). Następną wersję, w 1903 sporządził Joseph Stübben. W 1904 cesarz Wilhelm II Hohenzollern powołał Królewską Komisję Rozbudowy Poznania, która zajęła się realizacją planów. 20 sierpnia 1910 miasto zyskało tytuł Rezydencjonalnego Miasta Poznań, w tym też dniu uroczyście poświęcono Zamek Cesarski.

Według Jana Skuratowicza celem stworzenia zespołu architektonicznego w takiej monumentalnej formie było ukształtowanie syntetycznej praniemieckiej wizytówki nowej stolicy germańskiego wschodu. Wszystkie elementy programu podporządkowano idei der Hebung (podniesienia) miasta na wyższy poziom.

Źródło: wikipedia.pl